به قول شاعر جانا سخن از زبان ما می گویید. "نمایش دورهمی" رو هم بسیار به جا آوردید. به شخصه هنوز هم این میزان اقبال و تایید قشر نخبه جامعه مون در قبال یک اثر که در بیشتر مواقع درصدد نواختن تار احساسات تماشاگر یا ایجاد خنده از طریق جوک و شوخی با ترانه و از این قبیل مسائله درک نمی کنم. حداقل توقع مخاطب تئاتر وجود یک سیر دراماتیک حداقلی ست. به شخصه صرفا در اپیزود "کافه نادری" بود که این سیر و به هم پیوستگی دراماتیک رو می دیدم و گاهی در "بوستان آب و آتش" و کمی در "ترمینا شرق" که اون هم تا می آمد درام جان بگیرد زخمه ای بر تار احساسات می نشست. مثال بارزش هم در "بوستان آب و آتش" که اگر از ترفندهای طنازی دم دستی چشم پوشی کنیم می شد با صرف بیان تک جمله ی "هیچی تنهایی حال نمیده" اپیزود رو عاقبت بخیر کرد نه اینکه بیاییم چشم در چشم مردم بدوزیم و با خواهش و التماس نصیحتشون کنیم و بخواهیم که کنج خلوتی هم برای این افراد باقی بگذارند.

ببخشید پرحرفی کردم ولی حرفهایی بود که روی دلم مونده بود.

مشکل شما اینه که هنوز متوجه نیستید چه کاری بر اساس فکر ساخته شده و چه کاری بر پایه احساس...
البته که هیچ کاری بدون وجود فکر و احساس ساخته نمی شود ولی باید دید بر پایه کدام یک ساخته شده است...
اگر به این کار صرفاً بر اساس عقل نگاه کنید هیچ که هیچ،ی سر سلامتی را هم نخواهید فهمید!!