دیشب نمایش رو دیدم و دوستش داشتم
از بازی آقای دهکردی خیلی لذت بردم.
یه جاهایی که برای کم کردن تلخی داستان باعث خنده می شدن گاهی یه لبخندکی رو لبم می اومد ولی تعجب می کردم که بعضی ها در حد قهقهه می خندیدن
حتی جاهایی که اشک تو چشمهام جمع می شد هم بعضی ها می خندیدن!!!
یه نکته ی کوچیک دیگه اینکه تصویرسازی های کار رو اصلا دوست نداشتم.
به نظرم بهتر بود از تکنیکی استفاده می شد که با فضای کار همخونی داشته باشه.
شاید به نظر مهم نیاد ولی برای من وقتی کار کارگردان و بازیگرانی رو که دوست دارم می بینم جزئیات کار هم مهمه.