نامه زنی به شوهرش

نمی دانم این نامه را باید به عنوان چه کسی بنویسم؟ شوهر سابق، دوست، پدر فرزندم یا هر چیز دیگر. تو خودت هر چه دوست داشتی، بگو. اما فقط خواهش می کنم نامه را تا انتها بخوان. دست کم به حرمت روزهای با هم بودن. به حرمت این که من و تو یک هدف مشترک داشتیم و داریم و آن خوشبختی «سامان» است. هر جای دنیا که باشیم، هر کدام مان، در هر شرایطی می دانم که خوشبختی سامان برای مان از هر چیز دیگری مهم تر است، حتی از خوشبختی خودمان. می دانم تو هم مثل من اگر پایش بیفتد خودت را به آب و آتش می زنی تا سامان پا بگیرد، قد بکشد، خوشبخت شود. بگذار اعتراف کنم که با همه اختلاف هایی که داشتیم، هنوز هم نمی توانم تو را فراموش کنم. اصلا تصمیم گرفته ام از این خانه که هیچ، از این شهر بروم. برای این که این جا ماندن و شب و روز با خاطرات و اشیایی که تو آن ها را لمس کرده ای سر و کار داشتن، اعصاب مرا خرد کرده است. یک آگهی زده ام که همه دار و ندار زندگی ام را می خواهم بفروشم. کتاب ها، سی دی ها، مبل ها، آن راحتی که تو رویش می نشستی و همیشه با کنترل تلویزیون بازی می کردی همه را گذاشته ام برای فروش! می دانم سرم کلاه می رود، اما بگذار برود! آدم بعضی وقت ها دوست دارد سرش کلاه برود! کلاه گشادی که تا چشم هایش را بپوشاند. فقط برای این که دنیا را نبیند. وقتی زن و شوهرهای جوان و خوشبخت را می بینم، لااقل تا یک هفته مثل دیوانه ها هستم...

شنیده ام که تو هم گاهی همین حس را داری، نپرس که از کجا شنیده ای؟! کلاغ ها همه جای دنیا پرواز می کنند. دیشب با خودم فکر می کردم که شاید اگر ... دیدن ادامه ›› این جا نباشم، همه راحت شوند. شاید پیش پای تو هم راهی به سوی آسایش و خوشبختی گشوده شود. برای این که با توجه به شرایط کنونی من برای تو جز مزاحمت و مغشوش کردن وضع زندگی ات هیچ حاصلی ندارم. من قدرت تحمل خوبی ندارم. از حق شناسی لبریز شده ام. می خواهم توی خیابان ها فریاد بزنم که به مردی بد کرده ام که مثل فرشته ها بود. لب های من خاموش است و نمی توانم به تو بفهمانم که چه قدر در مقابل تو خودم را حقیر و کوچک می بینم. دلم می خواهد معنی حرف هایم را بفهمی. من هنوز هم دوستت دارم. نه به این خاطر که به من کمک می کنی، نه به این دلیل که دورا دور مراقب ام هستی و من این را می دانم، نه به این خاطر که به من پول می دهی، نه! به خاطر خودت دوستت دارم. هر چند هیچ وقت عادت نداشتم که این حس را به زبان بیاورم و می دانم که تو چه قدر رنج کشیدی. چه قدر انتظار کشیدی در شنیدن یک دوستت دارم که من نگفتم و من بد کردم. ببخشید. این نامه نه منت کشی است نه درخواست دوباره برای بازگشت. فقط یک اعتراف نامه است. یک دریچه رو به احساسات زنی که شوهرش را دوست داشت اما قدرش را ندانست. یک خواهش نامه است برای مراقبت از سامان. چه می شد آن اشتباه ها را نمی کردی یا من آن اشتباه ها را نمی کردم؟! و حالا هم سامان را داشتیم و هم زندگی مان سامان داشت. خوشبخت باشی. هر جای دنیا که هستی.

با صدای آشا محرابی در رادیو هفت