تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تماشاخانه هیلاج
تالار هنر
تماشاخانه طهران
خانه نمایش دا
بلک باکس ایران مالSB > com/org | (HTTPS) localhost : 12:46:25
از سال ۹۴ که موفق به دیدن این نمایش شدم تا الان منتظر بودم که ببینمش. شاید به خاطر همین انتظار و توقع بالا در نهایت وقتی دیشب دیدم اون چیزی که ... دیدن ادامه ››
انتظار داشتم نبود. البته که خاطره ام از نمایش آبی مایل به صورتی هم باز توقعم را خیلی بالا برده بود. آبی مایل به صورتی هنوز هم توی لیستم من جزو سه نمایش اول خوبیه که دیدم.
اول اینکه همون شروع نمایش با تپق های خانم کیان پور که تا انتهای نمایش ادامه پیدا کرد توی ذوقم خورد. بخاطر همین هر چقدر بازی خانم ادبی و قاسمی و میرعلمی بی نقص بودند و من واقعا لذت بردم، ولی انگار دیگه نمایش یه چیزی کم داشت. ضمن اینکه فکر می کنم شاید سال ۹۴ به خاطر تازه بودن رخدادهایی که در نمایش بهشون اشاره میشه جذابیت بیشتری داشتند ولی الان که این همه سال این روایت ها مدام و مدام تکرار شده من تماشاگر در دیدن این نمایش چندان شگفت زده نمیشم و انگار روایت ها دیگه برام تکراری هست. البته که هر چقدر هم این روایت ها تکرار بشود باز هم از اهمیت اونها کاسته نمیشه و تکرار رخدادها در این سال ها نشون داده که معضل همچنان پابرجاست. اما میخوام بگم تماشاگر سال ۹۴ شاید بیشتر مجذوب این روایت ها میشد و همدلی می کرد تا تماشاگر سال ۱۴۰۴ که بیشتر به خبرها و جزئیات دسترسی داره و شاید بهتر بود روایت های جدیدتر به نمایش اضافه می شد که اون قسمت اطلاع رسانی مستندگونه نمایش هم افزایش پیدا می کرد.
برای من تاثیر نمایش در بازروایت و شنیدن چندباره رخدادهایی بود که قبلا از جزئیات اونها خبر داشتم و این بار فقط با بازی قوی بازیگران محبوبم روی صحنه می دیدمشون. به قول دوستی که من رو همراهی می کرد «چیزی ندیدم که قبلا نمی دونستم». مثل اون قسمت «ولی هنوز بازم دوستت دارم» شهلا جاهد که. به معنای واقعی کلمه شاید ده ها بار فیلم واقعیشو دیده باشیم.
یه چیز دیگه اینکه نگاه زنان، عکس العمل هاشون، اینکه برای خودشون حق قائل باشن و مغلوب عرف غلط جامعه نشن از ده سال پیش تا امروز خیلی تغییر پیدا کرده (بخشی از این تغییر البته محصول همین نمایش ها و بازروایت ها هست)، به همین خاطر شاید برای حداقل بخشی از مخاطب کم سن و سال تر (که بضاعت مالی و فرهنگی رفتن به سالن نمایش رو داره) اینکه زنی از ترس اینکه بهش تهمت بزنن به جای رفتن پیش پلیس دوباره برود و در خانه متجاوز بماند تا حدی سوال و ابهام ایجاد می کند و موارد دیگر که در نمایش کم نبودند. البته که زیر سوال بردن قربانی و عکس العمل هاش در شرایط وحشتناکی که داشته منظورم نیست، فقط اینکه حس می کنم شاید نمایشنامه به کمی به روز رسانی نیاز داشت و اینکه جزئیات و پیرنگ تا حدی برای مخاطب امروزی شاید باید تغییر می کرد.
البته که هنوز برای خانم ساناز بیان و آنچه تولید می کنند با همه وجود احترام قائلم و امیدوارم نمایش های جدید از ایشون ببینم.
اول اینکه همون شروع نمایش با تپق های خانم کیان پور که تا انتهای نمایش ادامه پیدا کرد توی ذوقم خورد. بخاطر همین هر چقدر بازی خانم ادبی و قاسمی و میرعلمی بی نقص بودند و من واقعا لذت بردم، ولی انگار دیگه نمایش یه چیزی کم داشت. ضمن اینکه فکر می کنم شاید سال ۹۴ به خاطر تازه بودن رخدادهایی که در نمایش بهشون اشاره میشه جذابیت بیشتری داشتند ولی الان که این همه سال این روایت ها مدام و مدام تکرار شده من تماشاگر در دیدن این نمایش چندان شگفت زده نمیشم و انگار روایت ها دیگه برام تکراری هست. البته که هر چقدر هم این روایت ها تکرار بشود باز هم از اهمیت اونها کاسته نمیشه و تکرار رخدادها در این سال ها نشون داده که معضل همچنان پابرجاست. اما میخوام بگم تماشاگر سال ۹۴ شاید بیشتر مجذوب این روایت ها میشد و همدلی می کرد تا تماشاگر سال ۱۴۰۴ که بیشتر به خبرها و جزئیات دسترسی داره و شاید بهتر بود روایت های جدیدتر به نمایش اضافه می شد که اون قسمت اطلاع رسانی مستندگونه نمایش هم افزایش پیدا می کرد.
برای من تاثیر نمایش در بازروایت و شنیدن چندباره رخدادهایی بود که قبلا از جزئیات اونها خبر داشتم و این بار فقط با بازی قوی بازیگران محبوبم روی صحنه می دیدمشون. به قول دوستی که من رو همراهی می کرد «چیزی ندیدم که قبلا نمی دونستم». مثل اون قسمت «ولی هنوز بازم دوستت دارم» شهلا جاهد که. به معنای واقعی کلمه شاید ده ها بار فیلم واقعیشو دیده باشیم.
یه چیز دیگه اینکه نگاه زنان، عکس العمل هاشون، اینکه برای خودشون حق قائل باشن و مغلوب عرف غلط جامعه نشن از ده سال پیش تا امروز خیلی تغییر پیدا کرده (بخشی از این تغییر البته محصول همین نمایش ها و بازروایت ها هست)، به همین خاطر شاید برای حداقل بخشی از مخاطب کم سن و سال تر (که بضاعت مالی و فرهنگی رفتن به سالن نمایش رو داره) اینکه زنی از ترس اینکه بهش تهمت بزنن به جای رفتن پیش پلیس دوباره برود و در خانه متجاوز بماند تا حدی سوال و ابهام ایجاد می کند و موارد دیگر که در نمایش کم نبودند. البته که زیر سوال بردن قربانی و عکس العمل هاش در شرایط وحشتناکی که داشته منظورم نیست، فقط اینکه حس می کنم شاید نمایشنامه به کمی به روز رسانی نیاز داشت و اینکه جزئیات و پیرنگ تا حدی برای مخاطب امروزی شاید باید تغییر می کرد.
البته که هنوز برای خانم ساناز بیان و آنچه تولید می کنند با همه وجود احترام قائلم و امیدوارم نمایش های جدید از ایشون ببینم.
سپهر، انوشه زاهدی، امیر مسعود و نصرالله جهان بکام این را
خواندند
مهدیه سلیمانی، محبوبه افاضلی و Bita sh این را دوست دارند
مهدیه سلیمانی، محبوبه افاضلی و Bita sh این را دوست دارند
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۸۸۴,۰۰۰ نفر
+۳۲,۱۳۰ برنامه
+۱۱,۰۳۷,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۵۲,۵۲۶ برگه
۹,۸۶۰ آلبوم
۵,۶۳۵ پادکست
