ددالوس نماد خرد و دانش است و ایکاروس نمادی از بلند پروازی و جاه طلبی. شاید بعد از نمایش سقراط، این نمایش هم به شخصیت ها و اساطیر یونانی اشاره می نماید و آشنایی با این موضوعات جای تقدیر دارد. هماینو غنی زاده پیش تر نمایش کالیگولا را نیز روی صحنه برد که نشان دهنده سبک کارگردانی ایشان می باشد. تقابل خرد و جاه طلبی. برای دستیابی به آرزوی های بزرگ باید از وابستگی های کوچک دست کشید. یک پیام مهم، چالشی و شاید مدیریتی باشد. فیلم قدیمی ای مثل ایکاروس محصول 1979 آنری ورنوی نیز به زیبایی تمام به موضوع جاه طلبی و نزدیک شدن به خورشد (حقیقت) و ذوب شدن اشاره دارد. پس داستان بسیار مفهومی و معناگرا می باشد. موش و گلدان نماید دلبستگی های کوچک است که توسط پدر جهت آزادی از بین می روند. بازی ها زیبا و دیالوگ ها پر معنا. لازم نیست یک نمایش 80 90 دقیقه باشد. در مدت 60 دقیقه هم پیام و مفهموم منتقل می شود. دایدالوس و ایکاروس داستان تعادل است. داستان نداشتن افراط و تفریط. بالا بروی ذوب می شوی و غرق و مرگ. پایین باشی بال ها رطوبت می گیرد و غرق می شود. پس در مسیری باش که نه آنقدر بالا روی که بال ها ذوب شود و نه آنقدر پایین که رطوبت آن ها را سنگین کند که نتیجه هردو مرگ است. در هر حال از نمایش لذت بردم و از شروع به موقع آن نیز باید خرسند بود. تاکید همیشگی بخدا بلیط گران است. تاتر برای علاقمندان آن است. هر چند دیروز در گزارشی خواندم که اکثر سالن های مهم در دست دولت و شهرداری می باشد و آنها هزینه های زیادی را مطالبه می نمایند. خوب وقتی اجاره بها بالا رود، اثر پروانه ای دارد و در نهایت بلیط افزایش می یابد. به امید روزهای بهتر و خدا قوت به همه عوامل.