داشتم با خودم کلنجار می رفتم که چرا با وجود نمایشنامه های با کیفیتی از غلامحسین ساعدی،تئاتری ها علاقه ای برای روی صحنه بردن نمایشنامه های این نویسنده بزرگ ندارند؟!
شاید به خاطر اینکه: «هر روز مهمونی بود تو این مملکت!! جشن هنر راه میانداختند، همش جشن جشن جشن!! همش رقص و هنر و شادی!! توهین، توهین، توهین...»
امیر مسعود جان کاری به درست یا غلط بودن ایدئولوژی و نظرات سیاسی ساعدی ندارم، باید قبول کنیم که از بزرگترین نمایشنامه نویس های معاصر ماست؛ به دور از هر گونه جهت گیری سیاسی.
در ضمن این متنی که شما نوشتید بریده ای هست از یک مصاحبۀ مفصل.
امیر مسعود جان کاری به درست یا غلط بودن ایدئولوژی و نظرات سیاسی ساعدی ندارم، باید قبول کنیم که از بزرگترین نمایشنامه نویس های معاصر ماست؛ به دور از هر گونه جهت گیری سیاسی.
در ضمن این متنی که ...
امیر مسعود جان کاری به درست یا غلط بودن ایدئولوژی و نظرات سیاسی ساعدی ندارم، باید قبول کنیم که از بزرگترین نمایشنامه نویس های معاصر ماست؛ به دور از هر گونه جهت گیری سیاسی.
در ضمن این متنی که ...
همون ایدئولوژیها تو برخی از متونش هست.
حالا جدا از این بحث، بله نمایشنامههایش کیفیت استانداردی از نظر فنی دارند ولی دیگه از جامعهی الانمون خیلی عقبه و احتمال اینکه خیلیها سلیقهشون نباشه، زیاده...
همین لیبل اسم ساعدی در صفحه تیوال اثر دافعه داره برای خیلیها، طبیعتا هنرمند(اگر شخصا شیفته و فریفته این شخصیت نباشه) ریسک ضرر مالی، بدنامی و این دافعه رو نمیپذیره.
و در نهایت با ارجاع به جنجال اخیر تیوال، شاید واقعا نشه هنر رو از هنرمندش بطور کامل جدا دونست :)