یادداشت حسین کیانی نویسنده، مدرس و کارگردان تئاتر:

درباره ی نکراسف

اینکه کارگردانی تشخیص بدهد چه نمایشنامه ای را به سبک و سیستمی غیر از پیشنهادِ نویسنده دراماتورژی کند و به صحنه ببرد، کار هر کسی نیست. چه بسیار تحربه ها در همین تئاتر خودمان که کارگردان هایی با نمایشنامه هایی کردند و خواستند به خیال خودشان ورا و فرای نوشته ی نویسنده بروند اما نه تنها چنین نشد که هم نمایشنامه را خراب کردند و هم ‌داغ ننگی بر پیشانی مفهوم تئاتر آوانگارد و پیشرو گذاشتند و تئاتر را هر چه بیشتر تماشاگریز کردند. و چه معدود و اندکند کارگردانهایی مثل مصطفا کوشکی، مثل نادر برهانی، مثل علی شمس،مثل همایون غنی زاده، مثل محمد مساوات ، مثل اشکان خیل نژاد و میلاد نیک آبادی و نهایتا یکی دو نفر دیگر که هم مفهوم دراماتورژی را خوب می فهمند و هم چگونه به صحنه بردن اندیشه را با اجراهای شگفت انگیز.
و براستی تئاترپیشرو چیزی جز همین ایجاد شگفتی و انجام کارهای شگرفِ معنی دار نیست که مصطفی توانسته با ساده ترین ولی کارآمدترین ابزار صحنه، ... دیدن ادامه ›› نکراسف سارتر را برشتی وار به ژانر کمدی بکشاند و اثری فلسفی و دشوار فهم و کم خوانده شده ی اگزیستانسیالیستی را تبدیل به اثری تماشایی و قابل فهم و هضم و مهمتر از همه ی اینها "روزآمد" کند. تجربه های دیگر مصطفی را با آثار شکسپیر دیده بودم و مثلا "توفان" را خیلی پسندیده بودم، هر چقدر آن اثر به سوی جادوگونگی و شمنیسم واری و اسرارآمیزپنداری می رفت، نکراسف به سوی سیاست محوری و هزل و هجو انسان در زد و بندهای سیاسی و اجتماعی و رذالت قدرت طلبی و توطئه چینی و دسیسه بازی های انسان امروز حرکت می کند و چه عجیب که این دو مضمون و فضا که می توانند کاملا دو سر مخالف دوطیفِ سلیقه ی هنری باشند هر دو در ذهنیت هنری مصطفی جایی متوازن اختیار کرده اند. توازنی که همان قدر که محتوا و ژرف ساخت را دستخوش تغییرات لازم می کند، نسبت به ساختمندی و روساخت هم حساسیت نشان می دهد و این دو در نسبتی مناسب برای امرشگرف که همانا شگفت زده کردن و شکفته شدن تماشاگر است در تئاتری همچون نکراسف و آثار دیگر مصطفی به روی صحنه می آیند.
.
حسین کیانی