دوبار به دیدن این نمایش نشستم،
به نظرم این شخصی ترین اثری بود که از مساوات دیدم، با بیشترین وسواس در انتخاب هر عاملی که در خدمت نمایش بود، همان وسواسی که در انتخاب کلمات و چیدنشان در کنار هم بکار گرفته بود.
اینکه از کمینه امکانات برای اجرا بهره‌ برده بود برای من جذاب بود.
جسارت نزدیک شدن به نمایش‌نامه‌ای سترگ و عبور دادن آن از فیلتر «خود» با روایتی که درخور آن اثر باشد قابل تحسین است.

مثل نمایش «شکوفه‌های گیلاس» مواجهه مخاطب با اثر حداقل در اطرافیانم صفر و صدی بود.
مواجهه با تجربه‌ای دیگرگون هم جسارت می‌خواهد، ... دیدن ادامه ›› هم پذیرش
به نظرم از آن آثاری است که در همان دقیقه اول تکلیف‌ت روشن می‌شود، یا دوستش داری و مشتاقانه تا انتها همراه می‌شوی یا دوست نداری و تا انتها تحمل می‌کنی.