خسته نباشید به گروه عزیز « راههایی برای فراموشی»
.
وقتی باید یک متن اجتماعی طرف هستیم، مهمترین چیز، شیوه روایت آن است. «راههایی برای فراموشی» با اتخاذ یک شیوه روایی غالبا منولوگ، حدیث نفس موجود در متن را بدون زیاده گویی و با تبلور صحیح احساسات برون ریزی می کند، که این خود سبب همذات پنداری مخاطب با کاراکتر زن داستان می شود. دقیقا همان نکته ای که در یک اثر اجتماعی به آن می اندیشیم. صحنه ساده و به دور از زیادت های رایج آثار رئالیستی، فضایی می سازد که وهم موجود در نمایشنامه و تراژیک بودن فضا را بدون اغراق نشان میدهد.
بازی ها به اندازه و حساب شده است، نه بزن بهادری نه اشک و آه های کلیشه ای، نه میزانسن های پرتکرار بی فایده، همه چیز در عین سادگی، موجز و کارآمد است.
و این جز از توانایی کارگردان در جهت هدایت بازیگران، اجرای میزانسن و.... نیست.
موسیقی زنده فاصله بین مخاطب و بازیگرا را نزدیکتر ... دیدن ادامه ›› می کند.
و حس جاری در صحنه را به وی انتقال می دهد.
.
در نهایت ما با یک اثر مینیمال و در عین حال پر کشش، با داستانی آشنا اما روایتی بدیع و پایان غافلگیر کننده مواجهیم.
و تماشای آن را بشدت توصیه می کنم.
.
پیروز و مانا و درخشان باشید.
🙏🌼❤️