برای دومین بار «کتابخانه نیمه‌شب» رو دیدم، این‌بار با ترکیب بازیگری متفاوت که واقعاً نمایش رو به سطح تازه‌ای برده. اضافه شدن مونا فرجاد، با بازی پخته‌تر و انرژی درست، کمک کرده تا بار احساسی کار بیشتر لمس بشه. اما شگفتی اصلی برای من محمد شعبانپور است که با لطافت و حضوری نفس‌گیر، صحنه رو در مشت گرفته بود. اون‌قدر ظریف و مؤثر بازی می‌کرد که گاهی حتی صدای نفس مخاطب هم قطع می‌شد؛ انگار همه منتظر یک اشاره از او بودن. چیزی که این اجرا رو خاص‌تر کرده بود، «ایرانیزه» شدن هوشمندانه‌اش بود؛ جهانی که از یک رمان خارجی میاد، اما این‌قدر خوب بومی شده که کاملاً با مخاطب ایرانی ارتباط می‌گیره و درونی می‌شه.