سقوط شیرین جناب نعیمی عزیز و کاربلد به گیشه!
روایت فردریک در فضایی قرن نوزدهمی می‌گذرد که با افاضات و اضافات سیاسی نخ‌نمای بیست سال عقب‌مانده از جامعه بر صحنه نمایش رفته است. این اثر، نمایشی بانمک و دوست‌داشتنی است، اما به‌غایت ساده و تک‌خطی. انگار کلاژی نامتقارن است که داستانک‌های پراکنده‌ای را بی‌سلیقه و نیمه‌کاره به هم چسبانده‌اند و تا حدودی توانسته سبک کمدی را حفظ کند، اما این نمایش هیچ موفقیتی در اجرای تراژدی یا شکل‌گیری درام به دست نمی‌آورد.

ای کاش جناب نعیمی با نگاهی کامل‌تر و صادقانه‌تر، بدون افتادن به دام شعارها و اندرزهای سیاسی، نسخه‌ای جدید از «قتل در کاخ» می‌ساختند؛ نسخه‌ای تماما کمدی و تماشاگرپسند که بتواند با جدیت و بدون دست‌مایه‌های بی‌مورد، همگان را به دو ساعت لذت و سرگرمی شاد دعوت کند. چرا که لحظات صرفاً کمدی نمایش به‌واقع شیرین و خنده‌دار درآمده‌اند. در این شرایط پرآشوب روحی و روانی جامعه، چنین لحظاتی می‌توانند به‌طور موقت تماشاگر را از دغدغه‌های روزمره رهایی دهند و لحظاتی از آرامش و شادی به ارمغان ... دیدن ادامه ›› بیاورند.

رقص و آواز گروهی که پس از نمایش «سقراط» به امضای جناب نعیمی تبدیل شده، از نظر بصری شاید برای پر کردن صحنه موثر باشد، اما در بافت کلی نمایش بی‌دلیل و بی‌مناسبت به نظر می‌رسد. این اجرا نه تنها ارتباطی منطقی با جریان اصلی داستان برقرار نمی‌کند، بلکه صدای بی‌نظیر خوانندگان نیز همچنان بی‌معنی و ناچسب باقی می‌ماند. انگار این بخش‌ها به زور در نمایش گنجانده شده‌اند، بدون آنکه به عمق اثر یا پیشبرد داستان کمک کنند.

عزیزان تئاتری که نسبت به سلبریتی‌ها حساسیت دارند، می‌توانند با خیال راحت از تماشای بازی قوی و شیرین آقای سام درخشانی لذت ببرند. بازی ایشان در این نمایش، برخلاف انتظار، بی‌نهایت جذاب و بامزه از آب درآمده و بدون شک یکی از نقاط قوت برجسته‌ی این اثر به شمار می‌آید.

در نهایت، دیدن این نمایش را به دوستان تئاتری توصیه می‌کنم، اما با توقعی پایین، برای تجربه لحظاتی مفرح و شاد که می‌تواند در کنار سادگی‌اش، لحظات خوشایندی را برایتان به ارمغان آورد.

بخندانید وقتی می‌توانید و بدرخشید وقتی ابزارش را دارید، اما حیف از شماست که در قالب سوپاپ، با پراندن چند متلک سیاسی بی‌خطر توییتری و اینستاگرامی، خود را کنشگر سیاسی نشان دهید. این نوع تلاش‌ها به تماشاگر احساس شراکت در مبارزه‌ای می‌دهد که در حقیقت وجود ندارد و او را در باد دروغین پیروزی بر هیچ می‌خواباند. به جای اینکه فضای نمایش را با لحظاتی از کمدی واقعی و عمیق پر کنید، آن را با شعارهایی سطحی و بی‌اثر اشباع می‌کنید که نه تنها تاثیری بر مخاطب نمی‌گذارند، بلکه او را در توهم مشارکت در یک مبارزه خیالی غرق می‌کنند. این در حالی است که خود این نمایش هیچ دستاوردی جدی در ارائه پیام‌های فرهنگی و اجتماعی ندارد و تنها به تکرار عباراتی بی‌محتوا در قالب کلمات سیاسی محدود می‌شود.