دستور زبان مضحکه
فین جین یک مضحکه استاندارد ایرانی است ؛ عناصر ساختاری یک موقعیت سیاه ( تحقیر و تکرار و نعل وارونه ) در طنازی بی پایان بازی ها پوشانده شده و تا پایان اجرا تماشاگر را رها نمی کند.
تماشای فین جین خاطره ی خوش اجراهای موفق عشق آباد و دندون طلا را برایم تداعی کرد ؛ خندیدم اما در لحظاتی ریشخند هم شدم و در دقایقی با حس تلخ « از ماست که بر ماست » شرمسار.
ایرانی ها فرهنگی ساخته اند که دستور زبان مضحکه در بطنش پنهان است : خرده گیری های موشکافانه و نکته سنجی های زیرکانه و پوشیده تافتن و پنهان گفتن و رندانه دست انداختن و کنایه و ایهام و مجاز و استعاره و ذم بمایشبه المدح و به – در – گفتن تا دیوار بشنود.
آنچه نمایش فین جین ارزانی داشته امتداد اصالت سبکی مهم در تئاتر ایران است :
حال را به گذشته بردن و حسابش را رسیدن و گذشته را به حال کشاندن و در پس تعبیرات و توجیهات و پرسوناژ های ان از تیررس حالیون مخفی شدن و در سنگر دین و تاریخ و قصّه و اسطوره و عرفان و تصوّف و زهد و انزوا به کمین نشستن و از پشت پرده های رنگارنگ شعر و ضرب المثل و معانی و بیان و بدیع و صنایع لفظی و معنوی بی شمار تیراندازی کردن و هزار لطایف الحیل دیگر… روحی زیبا یافته، زیبا و زاینده.

از تماشای فین جین تا فرصت هست لذت ببرید.