درود بر دوستان عزیز راستش قبل از اینکه نظرم رو راجع به نمایش بنویسم می خوام بگم نمی شه روی نظر دوستان کاملا حساب کرد حتی خود من!!!!!البته برای یک سری چیز های ثابت نمایش می شه این کارو کرد اما نه همه حتی تماشاگرای هر شب هم به نظر من کاملا تاثیر گذار هستند در نمایش !
اول این رو بگم چون برای اولین بار در ایران اینطور نمایش اجرا می شه در کل قابل احترام هست!

اما من در شب اجرای مهدی پاکدل نمایش رو دیدم ! تمام نظری که می نویسم مربوط می شه فقط به اون شب !! مهدی پاکدل نسبتا مسلط به همراه رضا مولایی نمایش رو به پیش برد ! و کاملا حسی با نمایش برخورد کرد و فکر می کنم خیلی هم درست برخورد کرد چون غیر از این نمی تونست با تماشاگر و متن ارتباط برقرار کنه! و خوب هم خودش رو در نقش پیدا کرد !
((یه چیزی بگم من احساس می کنم تا الان که لیست بازیگر هایی رو که در نمایش حضور پیدا کردند رو دیدم و اون چیزی که از نقش و فضای نمایش فهمیدم احساسم اینه که شاید کم بازیگری مثل مهدی پاکدل بتونه خوب یا نسبتا خوب در این نقش بازی کنه ! شاید چون من همه ی بازی هارو ندیدم نمیتونم خوب قضاوت کنم اما این رو باید کارگردان نمایش تایید کند نه من که فقط یک اجرا رو ... دیدن ادامه ›› دیدم!!!!!!))

رضا مولایی رو با همه موافقم و مناسب همچین نقشی نیست و نبود!
بر خلاف بازیگر مقابل در تمام مدت نمایش القای استرس می کرد و بی خودی جدی و مرموز بازی در می آورد و نه تنها هیجان ایجاد نمی شد بلکه خشک و مصنوعی بودن از اجرایش احساس می شد!
مثل آدم هایی که می خواهند ادای یه سری آدم های دیگه رو در بیارن ولی نمیشه!و حتی به قول یکی از دوستان خنده دار هم می شه!

نمیدونم چرا نمایش بروشور نداشت !
فکر می کنم بروشور جالبی هم می شد براش طراحی کرد!

موسیقی ها خوب بود!

صحنه جذابیت بصری نداشت! فکر می کنم اگر ویدئو پروژکشن هم نبود فضا طبیعی تر به نظر می رسید!
اما میز تحریر کنار صحنه جالب بود!


نمایش براساس متن بود و نبود ! نمیشه گفت کاملا در اختیار متن اما چرا اگر دستور های صحنه رو بخواید حساب کنید می شه گفت بر پایه ی نمایشنامه بود! ولی در اصل هدف نمایش دنبال کردن متن یا داستان خاصی نبود ! و به نظر من آن دسته از تماشاگر هایی که متن و داستان نمایش رو دنیال کردند راه اشتباهی رو رفتند و بهتر اینه که خودت رو به نمایشنامه بسپاری و ذهنت رو آزاد کنی!و در نمایش دنبال داستان نروی!


در کل احساس می کنم هدف این نمایش به کار انداختن حواس تماشاگر و یک جور تئاتر درمانی بود !
فکر میکنم با این نمایش کارگردان در انتها می تونه از قابلیت بازیگر ها با خبر شه! و اینکه عکس العمل هر بازیگر نسبت به متن نمایشنامه . حرکات رضا مولایی . دستور های کارگردان از اتاق فرمان سنجیده و بررسی شود! و حتی یه جور آمار از بازیگر های ما از نظر روانشناسی گرفته شود ! چه طوریش رو نمیدونم!


اما اگر دوست داشته باشید تجربه ی جدیدی از تئاتر داشته باشید و از هزینه ی بالای نمایش بتونید چشم پوشی کنید!و خودتون رو در نمایش رها کنید و جای بازیگر روی صحنه بگذارید. فکر میکنم ارزش یک بار دیدن رو داشته باشه!!!!! با توجه به تنوع بازیگر در نمایش اگر اجرای شبی رو انتخاب کنید که روحیات بازیگر اون شب با توجه به دید قبلیتون از اون بازیگر به شما نزدیک تر باشه فکر می کنم بهتر باشه و بتونید از اون شب لذت ببرید!


ممنونم از کارگردان نمایش آقای رهبانی که برای اولین بار پای این نوع تئاتر رو به ایران باز کرد و امیدوارم کارهای آینده ی همچین نمایش هایی جزو بهترین تئاتر ها باشند .