از اون دسته اجراهایی که دیالوگ نویسی بی نهایت ساده شکل گرفته اما جوریه که بیننده میتونه بارها و بارها بشنوه و به فکر فرو بره.
بعد از تموم شدن رورانس تازه متوجه شدم کلیت اجرا بک صحنه صورت گرفته و انقدر میزانسن و‌ نحوه قرارگیری بازیگرا شسته رفته بود که هیچ سنگینی ای در طول اجرا مشخص نمیشد.
چقدر با موسیقی ها کیف کردم، چقدر یک‌دست بودن ریتم بازیگرا حس میشد و چه بازی در سکوت های به جایی دیدم.
شکل و شمایل های روی دیوار به شدت منو مشغول خودشون کرده بودن و اینکه دلیل وجود یه سری از المان های روی دیوار رو‌ متوجه نشدم منو به وجد میاره و باعث میشه بیشتر درگیر شم.
حیف که به نظرم با تموم خوبی هاش بخش های اضافه زیاد داشت و توی یک ساعت کل‌ کار جمع میشد.