چقدر همه بازی ها درست و به اندازه بود. چقدر بین همه خوب ها، خانم افشار درخشان بود. قشنگ تجسم یه آدم دگم و مریض. مریضی که شک مثل خوره افتاده به جونش و حتی برای اثبات چیزی که ساخته ذهن خودشه، دروغ میگه. کسی که رادیو رو برای دانش آموزان مناسب نمی دونه ولی خودش با ولع گوش می کنه. خواهر آلویسیوس نمود تمام افراد ریاکار و خشک مغزی است که اگر خوب دقت کنیم در اطرافمون زیاد می بینیمشون. اون حرکات عصبی دست، اون چشم های از حدقه دراومده، اون میل شدیدش به مچ گیری.
نمایشنامه هم به خوبی کارگردانی شده بود که جا داره یه خسته نباشید به آقای سلیمانی بگم. طراحی صحنه هم در عین سادگی، به خوبی در خدمت نمایش بود. موسیقی متن بسیار دقیق و حساب شده انتخاب شده بود. پایان نمایش هم جوری بود که متوجه اتمامش نشدم. انگار منتظر بودم ادامه داشته باشه.