تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تالار هنر
تماشاخانه هیلاج
بلک باکس ایران مال
خانه نمایش دا
تماشاخانه طهرانSB > com/org | (HTTPS) localhost : 15:18:54
در مواجهه با سیزن ۳، انسان با چهره‌ی بی‌رحمِ خودش روبه‌رو می‌شود: جایی که قواعد اخلاقی فرو می‌ریزند و مرز میان بقا و جنایت، ناپدید می‌شود.
نمایش ... دیدن ادامه ›› به شکلی اعصاب خوردکنی فروپاشی تدریجی مرزهای اخلاقی را به تصویر می‌کشد. در آغاز، خوردن گوشت یکدیگر در شرایط اضطراری برای شخصیت‌ها عملی غیرقابل تصور است؛ اما زمان که می‌گذرد، اضطراب، شرم و انکار جایش را به پذیرش و سپس بی‌تفاوتی می‌دهد.
صحنه‌آرایی ساده اما تأثیرگذار بود: مثلثی که در رأس آن روایتگر/نویسنده ایستاده بود، کسی که ابتدا در موضع قدرت قرار داشت و تنها نور او را روشن می‌کرد. او بود که تصمیمات را روایت می‌کرد، قانون می‌نوشت و ادعا داشت "باید بچه‌ها نجات پیدا کنند". اما روند نمایش نشان داد که چطور حتی این تصمیم‌های به ظاهر انسانی می‌توانند در عمل به فاجعه منجر شوند: همان کودکی که باید نجات پیدا می‌کرد، به بی‌رحم‌ترین شکارچی گروه تبدیل شد.
پایان‌بندی نمایش، خنجر نهایی را به روح تماشاگر می‌زند: نویسنده/راوی که روزی در رأس قدرت بود، خودش قربانی می‌شود و با تسلیم شدن به یک کودک، چرخه‌ی وحشتناک قربانی و قربانی‌کننده را دوباره آغاز می‌کند. گویی جهان، محکوم به تکرار همین دور باطل است، آن هم با نام‌های زیبا و فریبنده‌ای چون «نجات»، «امید»، «پناه دادن».
نمایش سیزن ۳ مرا به یاد نمایشنامه‌ی "بر پهنه‌ی دریا" اثر اسلاومیر مروژک انداخت، جایی که سه انسان در قایقی کوچک و درمانده بر سر بقا مذاکره می‌کنند و "دموکراتیک" تصمیم می‌گیرند یکی از آن‌ها قربانی شود. در هر دو اثر، مخاطب با این پرسش بی‌رحم روبه‌رو می‌شود: آیا اخلاق، تنها لوکسی برای روزهای خوش است؟
سیزن ۳ تلخ بود، اما این تلخی از جنس تلنگر بود؛ مواجهه‌ای با لایه‌های تاریک طبیعت انسان، با ساده‌ترین ابزار و بی‌نیاز از هیاهوی اضافی.
کمی هم از شیوه و طراحی دکور یاد ۵۰ در ۵۰ می‌افتادم
نمایش ... دیدن ادامه ›› به شکلی اعصاب خوردکنی فروپاشی تدریجی مرزهای اخلاقی را به تصویر می‌کشد. در آغاز، خوردن گوشت یکدیگر در شرایط اضطراری برای شخصیت‌ها عملی غیرقابل تصور است؛ اما زمان که می‌گذرد، اضطراب، شرم و انکار جایش را به پذیرش و سپس بی‌تفاوتی می‌دهد.
صحنه‌آرایی ساده اما تأثیرگذار بود: مثلثی که در رأس آن روایتگر/نویسنده ایستاده بود، کسی که ابتدا در موضع قدرت قرار داشت و تنها نور او را روشن می‌کرد. او بود که تصمیمات را روایت می‌کرد، قانون می‌نوشت و ادعا داشت "باید بچه‌ها نجات پیدا کنند". اما روند نمایش نشان داد که چطور حتی این تصمیم‌های به ظاهر انسانی می‌توانند در عمل به فاجعه منجر شوند: همان کودکی که باید نجات پیدا می‌کرد، به بی‌رحم‌ترین شکارچی گروه تبدیل شد.
پایان‌بندی نمایش، خنجر نهایی را به روح تماشاگر می‌زند: نویسنده/راوی که روزی در رأس قدرت بود، خودش قربانی می‌شود و با تسلیم شدن به یک کودک، چرخه‌ی وحشتناک قربانی و قربانی‌کننده را دوباره آغاز می‌کند. گویی جهان، محکوم به تکرار همین دور باطل است، آن هم با نام‌های زیبا و فریبنده‌ای چون «نجات»، «امید»، «پناه دادن».
نمایش سیزن ۳ مرا به یاد نمایشنامه‌ی "بر پهنه‌ی دریا" اثر اسلاومیر مروژک انداخت، جایی که سه انسان در قایقی کوچک و درمانده بر سر بقا مذاکره می‌کنند و "دموکراتیک" تصمیم می‌گیرند یکی از آن‌ها قربانی شود. در هر دو اثر، مخاطب با این پرسش بی‌رحم روبه‌رو می‌شود: آیا اخلاق، تنها لوکسی برای روزهای خوش است؟
سیزن ۳ تلخ بود، اما این تلخی از جنس تلنگر بود؛ مواجهه‌ای با لایه‌های تاریک طبیعت انسان، با ساده‌ترین ابزار و بی‌نیاز از هیاهوی اضافی.
کمی هم از شیوه و طراحی دکور یاد ۵۰ در ۵۰ می‌افتادم
محمد فروزنده، امیرمسعود فدائی و عاطفه فربد این را
خواندند
رسول یعقوبی، فرزاد دشتی، علیرضا رشیدی، علیرضا صارمی، سیاوش برازنده و نِـ?ـدا این را دوست دارند
رسول یعقوبی، فرزاد دشتی، علیرضا رشیدی، علیرضا صارمی، سیاوش برازنده و نِـ?ـدا این را دوست دارند
سوران احمدی (soranahmadi)
تیوال این کانال
دنبال
سوران احمدی
از ۲۵ آبان ۱۳۹۹
ممنون بابت نگاه و نظرتون ، سپاس که وقت گذاشتین، فقط جسارتا اگر امکان داره در شروع کامنتتون یه " حاوی اسپویل " بنویسید ، با عرض پوزش
۰۸ اردیبهشت
دوست‌دارم
( ۲ )
پاسخ
دقیقا!
این نمایش در درجه بعد مثبتش که ذهنم را تا یک هفته به فکر فرو برده بود.. آدمی به چه حد؟ به چه اندازه؟ باعث میشه چه کارهایی انجام بده.
ولی بعد مقابل این اجرا یک سری از لحظات رو متوجه نمیشدم و یک گنگی ناملموسی داشت..
خداقوت به تیم:)
این نمایش در درجه بعد مثبتش که ذهنم را تا یک هفته به فکر فرو برده بود.. آدمی به چه حد؟ به چه اندازه؟ باعث میشه چه کارهایی انجام بده.
ولی بعد مقابل این اجرا یک سری از لحظات رو متوجه نمیشدم و یک گنگی ناملموسی داشت..
خداقوت به تیم:)
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۸۴۴,۰۰۰ نفر
+۳۱,۴۸۰ برنامه
+۱۰,۷۲۹,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۵۱,۶۰۱ برگه
۹,۸۶۰ آلبوم
۵,۶۳۵ پادکست
