بزرگواران عالی مقام، لطفا قبل از این‌که نمایشی‌رو برای تماشا انتخاب کنید یه تحقیق کوچولو، یه تحقیق خیلی خیلی کوچولو راجع‌به نویسنده و مجموعه آثارش داشته باشید که حین تماشاکردن نمایش خاطر خودتن و دیگران‌رو مکدر نکنید. اگر از طولانی بودن نمایش گله‌ دارید خدمتتون عارضم‌که: این نمایشنامه اگر بدون حذفیات و به صورت کاملا کلاسیک اجرا می‌شد زمان اجرای اون می‌تونست بیشتر از دو ساعت باشه. در رابطه با مفهوم و داستان نمایش هم که خیلی‌ها به‌نظرشون بی‌معنی و خسته‌کننده بود، کمی همت کنید و کلید واژه‌هایی همچون ابزوردیسم، مارتین اسلین، ساختار روایی و.... جست‌وجو کنید تا متوجه نگاه اصلی ساموئل بکت و دیدگاهش نسبت به انسان مدرن بشید. حتما هم باید نمایشنامه‌ی اصلی خونده بشه، چون چیزی که دیدیم زاویه دید شخصی کارگردان نمایش بود و نسبت به متن اصلی خیلی ساده شده بود که برای بیننده راحت‌تر درک بشه. کارگردان تلاش داشت برداشت خودش‌رو نسبت به شخصیت‌ها و بعضی مفهایم داشته باشه. قطعا طرفدارای دوآتیشه بکت ترجیح میدادن نمایشنامه بدون تغییر، اضافات یا حذفیات به‌صحنه بره و بعضی‌ لایه‌های زیرن نمایشنامه حفظ بشه اما شخصا مشکلی با این موضوع نداشتم و به‌نظرم حرکت جسورانه‌‌ای بود. اونم با توجه به بیننده کم حوصله‌ی امروزی و نیازش به ترشح لحظه‌ای دوپامین که متاسفانه خودمم از این امر مستثنی نیستم.
در انتها خسته نباشید ویژه میگم به همه‌ی عوامل نمایش. علی الحساب این تئاتر یک چهارستاره از من دریافت می‌کنه، احتمال این‌که در روزهای آینده نمره نمایش‌رو به پنج تغییر بدم هست اما فعلا به یک (Solid four) اکتفا می‌کنم.

پ.ن: شخصیت پوتزو در این نمایش به شدت از لحاظ طراحی چهره و لباس من رو یاد کاریکاتورهایی انداخت که از آبراهام لینکولن کشیده می‌شه. برداشت شخصی من این‌بود کارگردان پوتزو رو نماد استعمار و سلطه‌گری فرض کرده و شاید خوانش س.ا.ی داشته.