همیشه با تو ساخته‌ی محمدحسین شکرگزار فیلمِ سینما نیست. ابتدا باید بگویم که سینما قداستش به شناختِ مدیوم در قصه‌ای است که برای دوربین گفته. این واقعاً برای من عجیب است که چرا موزیسین‌ها فکر می‌کنند فیلم‌نامه نوشتن مانند ملودی و ترانه و نُت است. قطعاً دانشِ موسیقایی به شناختِ درام در فیلم‌نامه و به خوانش و فهمِ آن کمک خواهد کرد امّا هرگز این دانش نمی‌تواند خود را دانای کُلّی بر مویرگ‌های سناریو نویسی بداند. به همین جهت فیلمْ فریبِ جریانِ عاشقانه در آن را می‌دهد با اُپِنینگی که هیچ ربطی به آن جریان پیدا نمی‌کند. ما یک‌سری پلان‌هایی در فیلمِ مورد بحث، کنار هم قرار دادیم و تیتراژ را روی آن گذاشتیم که غیر از خریدِ ترحُمِّ بیشتر، کارکرد دیگری ندارند. بعد می‌رسیم به سکانسی که مسافر از وضعیتِ اقتصادی کشور گِله‌‌مند است و ما پرسوناژ فیلم، مدرس، را می‌بینیم که با آن صدای تونالیته دارش حواسِ پرتش را با نگاهِ خیره‌ای به تصویر می‌کشد. در درجه‌ی ابتدایی باید این نکته را عرض کنم که بازیِ مدرس و اخلاقی به شدّت تصنعی است و بیرون زدگی در آن مواج شده. در همین راستا این بازی‌های بد ویژگیِ کلیشه‌ای بودن قصّه را دوچندان به نمایش گذاشته‌اند و...
برای مطالعه‌ی متن کامل از لینک زیر استفاده کنید.
https://farsnews.ir/alirafieivardanjani/1741234752337859436