نوشته ای بر تئاتر «پس از»
«پس از» شاهکاری در تجسم و القای احساسات است؛ نمایشی که تروماها را جان و تصویر می‌بخشد و مخاطب را در عین پیچیدگی مفاهیم، به‌آسانی با خود همراه می‌کند. هر نگاه، حرکت و سکوت در این اجرا معنا دارد و بازی‌های درخشان، آن را عمیق‌تر می‌کنند.
این نمایش را حتی می‌توان تأملی بر اثر پروانگی دانست—جایی که هیچ چیز از بین نمی‌رود، هر زخمی باقی می‌ماند و هر اتفاقی آینده را متاثر می‌کند.
در نهایت، پس از تنها یک تئاتر نیست؛ تجربه‌ای ملموس و ماندگار است که حتی پس از پایان، در ذهن و روح مخاطب ادامه دارد.