همیشه تهرانی فانتزی را تصور میکردم ،که بخشی از سید تفریحی هر خانواده ای تماشای تیاتر باشد،اما با ظهور تئاتر هایی ازین قبیل،بنظرم رویای نابجاییست،در سرزمینی که جنگل پرتقال فروشش به میلیارد نمیرسد اما مردم برای دیدن هتل و کمدی های سخیف صف میکشند،
هیچگاه نه برادوی شکل میگیرد نه افسانه میشود.