نمایش باغ دکتر کوک در یک توصیف عادلانه به نظر من یک نمایش کاملا "معمولی" بود. نه ضعف خیلی بزرگی در مورد این نمایش وجود داشت و البته نه نکته مثبت خیلی قابل توجهی که بخواهد این نمایش را از رنج 3 ستاره برای من به 4 ستاره ببرد.
نمایش با مشکل ریتم در بیان داستانش مواجه نبود و این برای من یک نکته مثبت بود که باعث شد حداقل در تماشای این داستان احساس خستگی نکنم.
طراحی صحنه قابل قبولی داشت و بازی‌ها هم مجددا قابل قبول بودند که البته در نیمه پایانی تعداد اشتباه گفتاری هم در دیالوگ‌ها وجود داشت.
چیزی که نه به عنوان اشکال این نمایش بلکه به عنوان ابزرودیته زندگی در این کشور به آن فکر کردم کلاه‌گیس ستاره پسیانی بود. عجب!
و البته تماشای این نمایش برای من به این معنی بود که هدویگ به جای 3 ستاره باید 4 ستاره دریافت کند.

(ویرایش اول): به نظرم رسید چیزی را در مورد آنچه بازی قابل قبول می‌نامم اینجا ذکر کنم تا بعدا درک نوشته‌هایم برای مخاطبان تئاتر قابل فهم تر باشد. به نظر من بازی قابل قبول آن بازی‌ای است که حس می‌شود در حد یکبار تماشا لذت‌بخش است و انگار اشتیاقی را برای دوباره دیدنش در من ایجاد نمی‌کند. ... دیدن ادامه ›› یک بازی قابل قبول، به نوع مثل یک پیمانکار خوب است که کاری از پیش تعریف شده را به نحوی که خطای جدی‌ای در آن نباشد اجرا می‌کند اما یک بازی به یاد ‌ماندنی و خوب به نظرم حس جدیدی برای من خلق می‌کند که قطعا دوست دارم آن را بیش از یکبار ببینم. این حس را به عنوان مثال از مصطفی لطیفی‌خواه در ریچارد سوم و صابر ابر در امشب به صرف بورش و خون و مثال های دیگری که در موردشان نوشته‌ام امسال گرفتم اما بازی‌های دکتر کوک (به عنوان مثال) چنین حسی به من نداد و ذره‌ای از این نمایش با من به خانه نرسید.