قبل از هرچی. بگم کار در نوع خودش خوب و جذاب بود به دیدنش می ارزید اما کسانی که با نوشتن رمان داستان و نمایشنامه سرو کار دارند می دونند که اطناب چه بلایی سر کار میاره و به گمان من در چنین نمایش هایی چون‌ کارکتر عروسک نمی تونه اون ارتباط حسی رو با مخاطب برقرار کنه و خواننده ها هم غایب هستند و شور حضورشون رو‌نمی تونی حس کنی طولانی شدن پرده ها و زمان نمایش کاملا به ضرر اجرا تمام می شه
حتی اگر داستان شمس و‌مولانا رو هم بدونی
و بدونی داستان حول چه‌محوری دور می زنه .

متاسفانه فرهنگ‌نمایشی ما سمت و سوی سوز و‌ گدازش غالبه و این به کار ضرر می زنه یک زندگی در هر مقطعی باید تمام و کمال نشون داده بشه و از هر لحظه اش به اندازه، تا این آشی که می پزیم و جلوی مخاطب می گذاریم مطبوع باشه نه شور شور نه بی مزه