من اجرا رو دوست داشتم
نمایشنامه تقریبا قوی بود و انسجام لازم رو داشت .
مفهوم عمیق و مهمی رو میخواست به مخاطب برسونه البته به زبان بسیار تاریک و اغراق آمیز . دردی که جوامع امروزی به شدت‌ درگیرش شده . درد بی تفاوتی!
ما در واقع نابینا نیستیم . ما از بینا شدن می‌ترسیم. از مخاطرات و سختی هایی که دنیای بینای خارج از روزمرگی های کورمون انتظارمان میکشه‌. و محکوم شدیم به ماندن در زندان خودساخته ذهنمون. و سیئری که همان نظام سرمایه داریست که مارو از دیدن و زندگی کردن ترسونده و محدودمان کرده به تکه نانی که برای زنده ماندن در اختیارمان قرار میده!
دیدنش رو توصیه میکنم‌