نمایش ترور به واسطه موضوعی که داره و چون تماشاگران رو بعنوان هیئت منصفه انتخاب کرده و جزوی از نمایش قرار داده باعث شده خواه ناخواه مخاطب اون رو دنبال کنه و ذهن تماشاچی رو درگیر میکنه اما از لحاظ احساسی حداقل من رو خیلی درگیر نکرد مثلا اظهارات شاکی خصوصی با بازی خانم نامی حس خاصی رو به من منتقل نکرد یا حتی لحظاتی که آقای پاکدل در ذهنش صدای همسر و پسرش رو شنید و به فکر فرو رفت و منقلب شد باز هم از لحاظ احساسی خیلی نتونستم باهاش همراهی کنم. اما در هر صورت نمایش ارزش یکبار دیدن رو داره. اما نکته ای که من رو خیلی اذیت کرد موقعیت مکانی میز به اصطلاح جایگاه دادگاه بود که باعث شد من که صندلی ۱ ردیف ۴ بودم نتونم صورت آقای رهبانی رو موقعی که نشسته بودن ببینم و بهتر بود یا میز رو کمی عقب تر میبردن یا بازیگران کمی تغییر جا میدادن که همشون به یک میزان دیده بشن.