انتظار من از این نمایش با توجه به نام نویسنده و بازیگران و کارگردان چیزی فراتر از این بود. متن ایراد داشت. حتی ‌پیرنگ هم ایراد داشت و الکن بود. بازی ها همگی خوب بود و آقای گرجی بهتر و آقای برهانی عالی.
از نظر من کل نتیجه در همان جمله آخر بود که صفویه علی‌الدوام هست.
شاید اشاره‌ش به همون جامعه چرتی و اجتماع خواب زده هست که توی هزاردستان میگه و فارغ از زمانه.
بار تراژیک نمایشنامه کم بود. برای آقای عارفی که سیزیف رو نوشتن، اون کاراکتر ول نکن روی اعصاب رو خلق کرده بودن، یک کاراکتر تراژیکِ روی مخ برای این نمایشنامه گذاشتن کاری نداشت. چون طنز متن واقعا کمکی بهش برای بهتر شدن نکرده بود. اما با این حال از دیدنش پشیمون نمیشید. توی این تئاتر های امروزی چیزی بهتر از این هم در حال حاضر وجود نداره.