تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
بلک باکس ایران مال
تماشاخانه طهران
خانه نمایش داSB > com/org | (HTTPS) localhost : 11:48:13
چرتالدو ، تئاتر دوران طلایی دهه ی هشتاد
اگر شانس این را داشته اید که نمایش های دهه ی هشتاد را دیده باشید ، قطع به یقین کارهای کوهستانی ، نریمانی ... دیدن ادامه ›› و برهانی مرند جوان را در کنار بیضایی ، سمندریان و رفیعی که مجرب تر بوده اند را به خاطر خواهید آورد.
دورانی که تئاتر بر پایه ای از اصول ناگسستنی بنا شده بود و این بزرگان ، مبتنی بر همین اصول بدعت هایی را بنیان نهادند که تا یک دهه جز لاینفک این هنر فاخر به شمار می رفت. بعد ها با تاسیس تماشاخانه های خصوصی اصول جذب مخاطب تئاتر را به سمت و سویی برد که توجیه اقتصادی بر تبین مفاهیم ارجحیت یافت و به عقیده ی این حقیر ، سقوط تئاتر از همین نقطه آغاز شد .
چرتالدو نمایشی است که می خواهد به مناسبات تئاتر دهه ی هشتاد وفادار باشد ، دکور ، لباس ، گریم و ریسک استفاده از بازیگران کمتر شناخته شده مبین این مسئله است که چرتالدو آمده به سیاق تئاتر های دهه ی هشتاد اندیشه اش را به معرض تماشا بگذارد نه زرق و برق توخالی و جنجال های رسانه ای اش را و تا حدود زیادی در این مسیر موفق عمل می کند .
برای فهم کمدی چرتالدو باید از دو منظر خنده ی فلسفی برکسون و وود ویل چخوفی به واکاوی نمایش پرداخت.
برگسون در رساله ی - در باب خنده - تشریح می کند که خنده واکنشی است عقلانی ( نه عاطفی) به وضعیت تعارض آمیز بین مکانیسم غیر معمول یک فرد و مکانیسم رفتار هدفمند موجود.
چرتالدو هاشمی نژاد در مقام نویسنده ، هوشمندانه یک ارزش انسانی را به عنوان این مکانیسم غیر معمول در تقابل با یک ضد ارزش معمول ، به تصویر کشیده که این دستکاری ساختاری به عمیق تر شدن فلسفه ی موجود در اثر کمک شایانی کرده.
به طور متداول در یک جامعه ی نرمال دیوانگان تبسم می انگیزند ولی در دنیای دیوانگان این نرمال بودن است که می شود تعارض ، که این تعارض و عدم تجانس با دیدگاه کانتی هم همپوشانی دارد .
چرتالدو قصه ی ورود مردی درستکار است به شهر دزدان ، این یک خط را میتوان در قصه ی گوسپند سفید ایتالو کالوینو یافت ، اما هاشمی نژاد این موقعیت را نقطه ی عزیمت نمایش خود قرار داده و بعد به تحلیل آن پرداخته که چطور وفا داری به یک ارزش در جامعه ای منحط میتواند به عنوان یک مکانیسم غیر معمول تعارض ایجاد کند .
چرتالدو در اجرا اما نزدیک به وود ویل چخوفی است که تفاوت عمده ای با وود ویل فرانسوی دارد.
وود ویل فرانسوی اجرایی است مبتنی بر شعبده ، آکروبات ، سیرک ، موسیقی و رقص و آوازهای باب روز.
چخوف اما شاید نخستین کسی بود که وود ویل فرانسوی را که کمدی بود مفرح ، جالب ، ساده و خالی از اصول و تشریح مسائل اخلاقی را با مهارت داستانگویی اش به های کمدی ارتقا داد و نفس تازه ای در تئاتر از کار افتاده ی روسیه دمید.
در وود ویل چخوفی دیالوگ های نمایش هیچ وحدت منطقی با هم ندارند ( نیمه ی اول نمایش چرتالدو مبتنی بر همین اصل است ) ، عنصر قالب فضا و مود داستان است ، عمل غیر مستقیم است و سرشار از طنز است نه هجو و هزل، بهره گیری از آیرونی و حرکت از خنده به اندوه جز لاینفک وود ویل چخوفی است .
چرتالدو نیمی از نمایش را به وود ویل چخوفی وفادار است و در نیمه ی دوم به سمت گروتسک یله میدهد ، وقتی که تماشاگرش را با رقص و آواز و ریتم بالا همراه کرد در نیمه ی دوم فلسفه اش را تبیین میکند .
هاشمی نژاد و جعفری که در نمایش قبلی شان ( اتاق سفید ) از تیم بازیگران نوجوان بهره برده اند ، اینبار اما در کنار نوجوانان از بازیگران مجرب تری استفاده کرده اند ، حسین کشفی مرد اصلی نمایش است که در ساخت تیپیکال کارکترش به خوبی از پس نقش برآمده ، بر نقش سوار است و در صحنه ی پایانی با بازی جاندار در شرایطی دشوار هنرش را به رخ میکشد ، مهسا جعفری زن اصلی نمایش است که در ارائه ی دو تیپ متفاوت روی صحنه موفق است ، از امکانات بیان اش درست بهره جسته و جزئیات هر دو نقش را به خوبی ایفا میکند ، کارکتر مجری توانمند است و ارتباط خوبی با مخاطب ایجاد میکند ، شهردار به اندازه است و شمایل و فیگورش انگ نقشش است ، مرد لال شیرین است و علی رغم حضور کوتاهش چشمگیر است ، باقی بازیگران به حد تکافو توانمندند و گاهی از کم تجربگی ضعف هایی را بروز می دهند ، بازیگر خردسال خوب است و سمپاتی می انگیزد .
دکور نمایش چشم نواز است اما از لحاظ ابعادی با سالن جور نیست و اگر از لحاظ ابعاد با سالن اجرا هم خوانی داشت جلوه ی بهتری می یافت ( پرده ی جلوی صحنه تا آوانسن پیش آمده و در لحظاتی بازی بازیگر را ماسکه می کند )
لباس ها درست طراحی شده اند و واریاسیون جذابی را روی صحنه ساخته اند ، گریم لباس را تکمیل کرده و بیرون نمی زند و در خلق فانتزی موفق است ، موزیک خوب است ولی در دقایقی گنگ می شود و شاید اگر صدابرداری بهتری داشت گوشنواز تر ارائه می شد .
طراحی نور در بازنمایی رنگ ها موفق عمل کرده .
چرتالدو در تلاش است که تئاتر باشد ، همانقدر جدی ، همانقدر اصول گرا!
اگر شانس این را داشته اید که نمایش های دهه ی هشتاد را دیده باشید ، قطع به یقین کارهای کوهستانی ، نریمانی ... دیدن ادامه ›› و برهانی مرند جوان را در کنار بیضایی ، سمندریان و رفیعی که مجرب تر بوده اند را به خاطر خواهید آورد.
دورانی که تئاتر بر پایه ای از اصول ناگسستنی بنا شده بود و این بزرگان ، مبتنی بر همین اصول بدعت هایی را بنیان نهادند که تا یک دهه جز لاینفک این هنر فاخر به شمار می رفت. بعد ها با تاسیس تماشاخانه های خصوصی اصول جذب مخاطب تئاتر را به سمت و سویی برد که توجیه اقتصادی بر تبین مفاهیم ارجحیت یافت و به عقیده ی این حقیر ، سقوط تئاتر از همین نقطه آغاز شد .
چرتالدو نمایشی است که می خواهد به مناسبات تئاتر دهه ی هشتاد وفادار باشد ، دکور ، لباس ، گریم و ریسک استفاده از بازیگران کمتر شناخته شده مبین این مسئله است که چرتالدو آمده به سیاق تئاتر های دهه ی هشتاد اندیشه اش را به معرض تماشا بگذارد نه زرق و برق توخالی و جنجال های رسانه ای اش را و تا حدود زیادی در این مسیر موفق عمل می کند .
برای فهم کمدی چرتالدو باید از دو منظر خنده ی فلسفی برکسون و وود ویل چخوفی به واکاوی نمایش پرداخت.
برگسون در رساله ی - در باب خنده - تشریح می کند که خنده واکنشی است عقلانی ( نه عاطفی) به وضعیت تعارض آمیز بین مکانیسم غیر معمول یک فرد و مکانیسم رفتار هدفمند موجود.
چرتالدو هاشمی نژاد در مقام نویسنده ، هوشمندانه یک ارزش انسانی را به عنوان این مکانیسم غیر معمول در تقابل با یک ضد ارزش معمول ، به تصویر کشیده که این دستکاری ساختاری به عمیق تر شدن فلسفه ی موجود در اثر کمک شایانی کرده.
به طور متداول در یک جامعه ی نرمال دیوانگان تبسم می انگیزند ولی در دنیای دیوانگان این نرمال بودن است که می شود تعارض ، که این تعارض و عدم تجانس با دیدگاه کانتی هم همپوشانی دارد .
چرتالدو قصه ی ورود مردی درستکار است به شهر دزدان ، این یک خط را میتوان در قصه ی گوسپند سفید ایتالو کالوینو یافت ، اما هاشمی نژاد این موقعیت را نقطه ی عزیمت نمایش خود قرار داده و بعد به تحلیل آن پرداخته که چطور وفا داری به یک ارزش در جامعه ای منحط میتواند به عنوان یک مکانیسم غیر معمول تعارض ایجاد کند .
چرتالدو در اجرا اما نزدیک به وود ویل چخوفی است که تفاوت عمده ای با وود ویل فرانسوی دارد.
وود ویل فرانسوی اجرایی است مبتنی بر شعبده ، آکروبات ، سیرک ، موسیقی و رقص و آوازهای باب روز.
چخوف اما شاید نخستین کسی بود که وود ویل فرانسوی را که کمدی بود مفرح ، جالب ، ساده و خالی از اصول و تشریح مسائل اخلاقی را با مهارت داستانگویی اش به های کمدی ارتقا داد و نفس تازه ای در تئاتر از کار افتاده ی روسیه دمید.
در وود ویل چخوفی دیالوگ های نمایش هیچ وحدت منطقی با هم ندارند ( نیمه ی اول نمایش چرتالدو مبتنی بر همین اصل است ) ، عنصر قالب فضا و مود داستان است ، عمل غیر مستقیم است و سرشار از طنز است نه هجو و هزل، بهره گیری از آیرونی و حرکت از خنده به اندوه جز لاینفک وود ویل چخوفی است .
چرتالدو نیمی از نمایش را به وود ویل چخوفی وفادار است و در نیمه ی دوم به سمت گروتسک یله میدهد ، وقتی که تماشاگرش را با رقص و آواز و ریتم بالا همراه کرد در نیمه ی دوم فلسفه اش را تبیین میکند .
هاشمی نژاد و جعفری که در نمایش قبلی شان ( اتاق سفید ) از تیم بازیگران نوجوان بهره برده اند ، اینبار اما در کنار نوجوانان از بازیگران مجرب تری استفاده کرده اند ، حسین کشفی مرد اصلی نمایش است که در ساخت تیپیکال کارکترش به خوبی از پس نقش برآمده ، بر نقش سوار است و در صحنه ی پایانی با بازی جاندار در شرایطی دشوار هنرش را به رخ میکشد ، مهسا جعفری زن اصلی نمایش است که در ارائه ی دو تیپ متفاوت روی صحنه موفق است ، از امکانات بیان اش درست بهره جسته و جزئیات هر دو نقش را به خوبی ایفا میکند ، کارکتر مجری توانمند است و ارتباط خوبی با مخاطب ایجاد میکند ، شهردار به اندازه است و شمایل و فیگورش انگ نقشش است ، مرد لال شیرین است و علی رغم حضور کوتاهش چشمگیر است ، باقی بازیگران به حد تکافو توانمندند و گاهی از کم تجربگی ضعف هایی را بروز می دهند ، بازیگر خردسال خوب است و سمپاتی می انگیزد .
دکور نمایش چشم نواز است اما از لحاظ ابعادی با سالن جور نیست و اگر از لحاظ ابعاد با سالن اجرا هم خوانی داشت جلوه ی بهتری می یافت ( پرده ی جلوی صحنه تا آوانسن پیش آمده و در لحظاتی بازی بازیگر را ماسکه می کند )
لباس ها درست طراحی شده اند و واریاسیون جذابی را روی صحنه ساخته اند ، گریم لباس را تکمیل کرده و بیرون نمی زند و در خلق فانتزی موفق است ، موزیک خوب است ولی در دقایقی گنگ می شود و شاید اگر صدابرداری بهتری داشت گوشنواز تر ارائه می شد .
طراحی نور در بازنمایی رنگ ها موفق عمل کرده .
چرتالدو در تلاش است که تئاتر باشد ، همانقدر جدی ، همانقدر اصول گرا!
میثم محمدی، مهرداد، Paria_brh، امیرمسعود فدائی، محمد فروزنده، امیر مسعود، Ali.rashidi، نیلوفر ثانی و مریم نوروزی این را
خواندند
ابراهیم سین، مهرنوش احمدوند، نگار عرفانی، MOHAMMAD ABBASI، مسعود هاشمی نژاد و مهسا جعفری این را دوست دارند
ابراهیم سین، مهرنوش احمدوند، نگار عرفانی، MOHAMMAD ABBASI، مسعود هاشمی نژاد و مهسا جعفری این را دوست دارند
نگار عرفانی (faeze.k)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
از ۱۰ دی ۱۳۹۸
دست مریزاد به این قلم توانا، بسیار عالی نوشتید دوست گرامی
۲۵ آذر ۱۴۰۲
دوست‌دارم
( ۱ )
پاسخ
جناب رحمانی بزرگوار ، ممنونم از دیدگاه فنی و کاملتون و خوشحالم از اینکه کار رو دوست داشتید ، مطلب شما رو بارها خوندم و مطمئنا مطالبی از این دست میتونه راهگشای ما در اجراهای آتی باشه 🌺🌺🌺
ممنون بابت حضورتون و زمانی که برای نوشتن این مطلب گذاشتین❤🌱 برامون خیلی ارزشمنده🌱
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۶۱۱,۰۰۰ نفر
+۲۹,۱۵۰ برنامه
+۹,۳۱۱,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۸,۳۱۶ برگه
۹,۷۷۵ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
