بازی‌های درجه یک. من فرزاد حسنی رو همیشه در قامت بازیگر و صدالبته ترانه‌سرا خیلی دوست داشتم و دارم. بازی خوب دیشب ایشون و آقای پورکریمی واقعاً متحیرم کرد. نمایش خیلی جذاب بود و در مقایسه با نمایش‌های کمدی که دیده بودم؛ کاملاً چند سر و گردن بالاتر بود. پشت شوخی‌های بیشتر جنسی، که ظاهر کار و شکل داده بود؛ من در هر جمله، یه نقد اجتماعی، سیاسی و حتی تاریخی قوی دیدم. همین سهل ممتنع بودن متن بسیار جذاب بود. به نظرم حتی ارزش چند بار دیدن داره چون شوخی‌ها و سرعت اجرا به قدری زیاد بود که حتماً مخاطب یه سری موارد و از دست میده. قدرت بازیگری این‌جا بود که خودش و نشون می‌داد. اجرای سریع و بدون تپق و بده بستان‌هایی که نه تنها در مکالمه دو بازیگر شکل می‌گرفت؛ بلکه ارتباطی که به صورت بداهه بین آقای حسنی و مهمان‌ها و تماشاگران شکل می‌گرفت؛ خیلی جالب بود. این مورد خیلی هوشمندی لازم داره. ضمن این که میزان تحرک خیلی زیاد بود و واقعاً قدرت بازیگری رو اینجا هم به رخ کشیدن. پایان‌بندی کار عمیق و دوست‌داشتنی بود و احساسات و به اندازه و خیلی واقعی درگیر می‌کرد. خیلی خوب بود که اغراق نشده بود. عوامل خوب کمدی گمنام، خسته نباشید و در انتها هم نکاتی که دوست نداشتم:

1- نوفل لوشاتو واقعاً سالن کوچیک و کم کیفیتیه. صندلی‌ها خشک هستن و واقعاً حیف که به تماشاخانه‌های کوچک‌تر رسیدگی نمیشه. اما حال و هوا و فضای این تماشاخانه رو خیلی دوست دارم. راهکار شاید کم کردن ظرفیت و تعویض صندلی‌ها و نوع چینش باشه.
2- زمان نمایش 1 ساعت اعلام شده بود که با توجه به تأخیر شروع نمایش و این که حدود 1 ساعت 15 دقیقه الی 1 ساعت و نیم، مدت زمان نمایش بود؛ تا ساعت ... دیدن ادامه ›› یازده در سالن بودیم. با توجه به این که زمان اجرای نمایش هم به نسبت سایر نمایش‌ها دیرتر هست؛ تأخیر و طولانی‌تر بودن نمایش، برای من به عنوان خانم اذیت‌کننده بود. حالا شاید برای بقیه این موضوع مشکل به حساب نیاد ولی به نظرم خوبه که برنامه روی زمان‌بندی اعلام‌شده اجرا بشه.
3- محتوای نمایش برای کودکان مناسب نیست. حتی اعلام هم شده بود ولی باز دیدم که خانواده‌هایی بچه‌ها رو آورده بودن! چرا؟ هم محتوا برای بچه‌ها قابل درک نیست و هم مناسب سنشون نیست.