از روزی که به دیدن این نمایش رفتم تا الان فکر می کنم دو سه روزی می گذره و در تمام این مدت دارم به این گروه و خروجی کارشون فکر می کنم . به این که چقدر نمایش شکننده است . و گروه های نمایش سخت کوش ما با چنگ و دندون در حال حفظ و ارتقاء ماترک بزرگان این هنر هستند . بهانه های خودم رو داشتم برای دیدن این نمایش . منتظر دیدن یک نمایش مذهبی بودم با یکی دو تا بازی خوب . اما یک نمایش اجتماعی درگیر کننده دیدم با بازیگرهایی که همه خوب بودن . روی خوب چند تا تشدید بذارین . متنی که شما رو درگیر می کنه . سبک اجرایی که نمایش خالصه . بازیگرهایی که برای هر کدومشون چند بار خودمو کنترل کردم که وسط نمایش براشون دست نزنم . نمایشی که خودشو به هر قیمتی نمی فروشه تا از تماشاچی خنده یا گریه بگیره . بر خلاف کلی از نمایش هایی که رسالت خودشون رو با نمایش های آزاد اشتباه گرفتن . قصه خودشو می گه و خوب هم می گه . دیدم چند نفر از تماشاچی ها گفتن ما اپیزود آخر رو که به زبان ترکی اجرا می شه نفهمیدیم . راستش متوجه نمی شم من زبان ترکی بلد نیستم اما تمام داستان رو متوجه شدم . با ظرافت های بازی زهرا آقا پور و تک کلمه های کلیدی که به فارسی گفته می شد کاملن درگیر داستان شدم .
و در آخر ... روزگار مثل باقی روزها با نمایش رفیق نیست . هر اتفاقی می افته به ضرر نمایش تموم می شه . لیاقت گروه هایی مثل این گروه که تمام تلاششون برای ارائه نمایشی قابل احترام صرف شده و نه چیز دیگری داشتن تماشاچی خیلی بیشتره . امیدوارم با بیشتر دیده شدن این نمایش خستگی گروه از تنشون در بیاد .
دم تک تکتون گرم بچه ها