خانه خراب نمایشی کمدی ست که به مرزهای طنز هم نزدیک می شود ولی عمق لازم را پیدا نمی کند.
بازی های کاوه آهنین جان و رضا علوی دلچسب و گیرا بود هر چند بقیه بازیگران دچار نوعی مونوتون در اجرا بودند.
موضوع و ایده نمایش جالب و گیرا بود زیرا در ترکیب مثلث «عشق، سیاست، پول» قرار داشت اما هم متن، هم اجرا از پرداختن به عمق باز می مانند و نمی توانند تا آخر نمایش از سطح این مثلث به درون و لایه های زیرین ان بروند.
با این حال برای مخاطب عام نمایش جذاب است که می تواند ساعتی او را سرگرم کند و با عث تفریح او شود بی آنکه به لودگی کشیده شود.
طراحی صحنه مینیمال بود و ابتکار شیشه های رنگی که نمادی از معماری دوران قاجار است از امتیازات آن است. اما دو ایراد اساسی در آن به چشم می خورد اول اینکه فرش های پهن شده در سطح صحنه با ان دکور نسبتی نداشت زیرا معلوم نبود این فرش ها متعلق به کجاست؟ ایا فرش ها در اتاق پهن شده اند؟ در کوچه ؟ در راهرو؟ در حیاط؟ در انباری؟ در پذیرایی؟ یا..؟ ضمن اینکه آن همه تردد از همه جا به همه جا درون ان دکور ساده کمی نامتناسب است. شاید بهتر این بود که درِ وسط دکور را می شکافتند و تبدیل به راهرو متصل به حیاط یا کوچه می کردند که تظاهرکنندگان از ان یا مقابل عبور می کردند و دو تکه باقی مانده دکور اول به پذیرایی و بعد با رفتن نور و امدن نور با چرخشی کوچک تبدیل به اتاق مجزا می شد و گاهی تبدیل به حیاط که در ان صورت وجود یک فرش می توانست توجیه پذیر باشد.
در مجموع نمایش خانه خراب نمایشی دیدنی ست که در سطح عام قابل ارزش است.