همیشه از دیدن آثار آقای مساوات لذت بردم و شاید پرداختن یا توجه به جزئیات (نه درشت نمایی جزئیات) یکی از دلایل این لذت باشد. هنوز طعم خوش «بیگانه در خانه» در ذهن و جانم هست.
شکوفه‌های گیلاس اولین خاصیتش فاصله از ذهنیت غالب مخاطب عام از نمایش هست. برای من جالب بود که 2 ساعت رو با ولع تمام نور، صدا، حرکت، جملات و «بودن» در اتمسفری که آقای مساوات برایم رغم زده بود را می‌بلعیدم در حالیکه 3 یا 4 نفر در طی اجرا سالن را ترک کردند.
فرهاد فزونی با آنچه از او می‌شناسم (به لطف مدرسه ویژه) به نظرم بسیار به کیفیت و کلیت کار کمک کرده بود و پا به پای مساوات در خلق این فضا نقش داشت مثلا انتخابِ برداشت خاصی از قلم نستعلیق با قالب عمودی نوشتار ژاپنی انطباقی ظریف با متن و اجرا داشت.

تجربه این اتمسفر به شدت توصیه می‌شود با این اخطار که ممکن است نتوانید تا انتها همسفرِ راوی باشید.