دو کاراکتر ایزابل و جاناتان در ابتدای نمایش طوری به نظر نمیان که بتونن کار خاصی انجام بدن و از طرفی حس ترحم تماشاگر رو بیشتر و بیشتر میکنن و در عین حال،اوج درام رو لو نمیدن و رفته رفته تماشاگر بیشتر درگیر تفکر و عقده های کاراکتر ها میشود تا ظاهر آنها. در طول اجرا ما صداهایی آشنا از کارتون های بچگیامون میشنویم و برعکس زمان کودکی که اونا ما رو شاد و سرحال میکردن، وهم و ترس ما با شنیدن اونا که یجورایی به آروم شدن ایزابل و جاناتان کمک میکرد، بیشتر میشه.
کیفیت کارگردانی آقای شاهونه بسیار مورد ستایشه و تماشاگر به راحتی میتونه به دنیای "مانستر" ورود کنه و خودشو جای تک تک کاراکتر ها قرار بده.
دست مریزاد به آقای شاهونه و تمام اعضای گروهشون.