متاسفانه این نمایش را هفته پیش دیدم اما زمان مجال نداد که یادداشتی بنویسم و اکنون که این مطلب را می نویسم، متاسفم که اجرا پایان یافته است.
نایب سرخی ها اثری است با نگاهی به ساختار هایپر رئالیسم اجتماعی که به واکاوی دردی عمیق به نام فقر می پردازد. اثری با بازی های به شدت دقیق، طراحی شده بر مبنای رابطه علی و معلولی رئالیستی که می تواند آرام آرام این سئوال را در ذهن مخاطب ایجاد کند: ریشه مشکلات کجاست؟
لیل عاج توانسته معضلی اجتماعی را در قالب متنی منسجم از دیالوگهای کاملا کاربردی فراتر از چیزی که در نمایشنامه های واقعگرایانه امروزی می بینیم مطرح کند و با ساختاری کاملا روان و پویا مخاطب را محسور بازیگران خود می کند تا در نهایت حس کاتارسیس را در مخاطب بر انگیزد. از دیدن این اثر لذت بردم