توی متن نمایش 3 زن نقشها رو بازی میکنند اما از پوستر و اسامی این نمایش بر میاد که با دو مرد در نقش های اصلی مواجهیم درسته؟

اینجور که من یادم فک کنم نویسنده از روی یک داستان واقعی متن نوشته . دو تا خواهر صاحب خونه شون میکشن . هر دو در دوران کودکیشون تحت تاثیر بی اخلاقی های پدرشون بودن و شکنجه روانی شدن . یکی ازاینها رو بعد ازقتل به حکم قاضی به بیمارستان روانی انتقال دادن .
صد در صد دراماتورژ و استاد علیزاد تحلیلشون دو جنسی بودن شخصیت ها بوده . شبیه اینه که لیدی مکبث یک مرد بازی بکنه . فمینیست های لیبرال تلاش کردن شخصیت های دو جنسیتی ( آندروژنی) رو تعریف کنند .
به نظر من که زیاد خوشایند نیست یه زن هم میتونه مستقلن این ویژگی ها رو داشته باشه لزومی نداره ربطش بدیم به ویژگی های مردانه . ولی نظر ایشون و قابل احترام . بایذ بریم ببینیم .

این است قدم اول ژان ژنه در جهت واقع زدایی: تحریف زنانگی(( مواظب باش ، این ها مخلوق تصور من هستند، وجود ندارند))
ژنه قصد دارد از همان اول تیشه به ریشه ظواهر بزند شکی نیست که یک بازیگر زن میتواند نقش سولانژ را بازی کند، اما در این صورت چیزی که میخواهیم واقع زدایی بنامیم اساسی نخواهد داشت زیرا یک زن احتیاج ندارد که نقش زن بودن را بازی کند. لطافت عضلاتش ، نرمی و ظرافت حرکات و تن لطیف صدایش ، ودیعه هایی هستند طبیعی ، موادی که میتواند هر طور که بخواهد قالب ریزی کند تا صورت ظاهر سولانژ را بوجود اورد. ژنه اصرار دارد که این حالت زنانه را به صورت تظاهر به صحنه بیاورد و آن را به یک چیز ساختگی تبدیل کند. این سولانژ نیست که بصورت یک شعبده نمایشی عرضه میشود، بلکه سولانژ به عنوان زن است که این خیال را میسازد. برای دست یافتن به این حالتی که مطلقا تصنعی است ، اولین کار حذف طبیعت است . زبری یک صدای شکسته، سفتی خشک عضلات مردانه ، برق کبود ریش زیر پوست، زنی فاقد زنیت و موجودی غیر مادی را بصورت یک اختراع مردانه جلوه ... دیدن ادامه ›› میدهد...
بنابر این کسی که زیر نور صحنه پدیدار میشود از زنیت بهره ای ندارد بلکه تقلیدی است از عدم امکان زن بودن شخص ژنه. چیزی که در مقابل خود میبینیم کوشش بدن جوان مردی است که بر ضد طبیعت خودش مبارزه میکند که این، گاه تحسین و گاه کراهت بر می انگیزد.

ژان پل سارتر