به نظر شما برای زنده بودن باید پرواز کرد یا سقوط؟

اگه دنبال یه نمایش عامه‌پسند یا دست کم با فرم کلاسیک یا خط داستانی مشخص می‌گردید دیدن این نمایش رو توصیه نمی‌کنم. ولی اگه می‌خواین یه تجربه‌ی متفاوت توی سالن نمایش داشته باشید و از پرواز کردن، از پرتاب شدن و از سقوط نمی‌ترسید «دستور العمل‌های پرواز...» جزو اتفاقاییه که نباید از دستش بدید!

با روایت غیرخطی چند متن بسیار زیبا و به ظاهر جدا از هم، و به کمک خدمه و خلبان، میون فضای اتوکشیده‌ی ایرلاین، ادبیات رسمی و دقیق کتاب‌های راهنما، فضای تاریک و شاعرانه‌ی روایت‌ها، و صدا‌ها و حرکت‌ها و تصاویر، ذهن تماشاگر به دقت پرواز داده می‌شه و اون‌جاست که با کنار هم قرارگرفتن تکه‌های روایت‌ها، آروم آروم مفهوم «میل به پرواز» و «ترس از سقوط» به چالش کشیده می‌شه... طوری که آدم مجبور می‌شه واقعا راجع به اون سوال بالا ... دیدن ادامه ›› فکر کنه!

نمی‌شه راجع به این نمایش حرف زد ولی از صدا و موسیقیش چیزی نگفت. فرشاد فزونی با اجرای زنده‌ی موسیقی خودش و صداسازی‌های بی‌نقص در کنار گویش زنگ‌دار صابر ابر، سهم عمده‌ای توی فضاسازی و «پرواز دادن» تماشاگرها داره. من که چندین جا نتونستم به وسوسه‌ی بستن چشمام و فقط گوش دادن به صداها غلبه کنم! این در حالیه که نمایش پُره از دکور‌های جابجا شونده و اتفاقای خلاقانه‌ی دیگه‌ای که در ترکیب با دستگاه پخش اسلاید روی صحنه می‌افته.

با وجود چهره‌هایی که توی این نمایش هستن، بازیگری‌ها ولی چشم‌گیر نبود. البته این رو باید به حساب این گذاشت که این کار بیشتر پرفرمنسه تا تئاتر و با وجود اجرای بی‌نقص و بسیار تمرین شده‌ای که نمایشگران داشتن به نظرم زمان دو ساله‌ای که روی این کار گذاشته شده کاملا در محتوی، فرم و اجرا خودشو نشون داده.
من از ۱۰- تا ۱۰+ بهش ۶.۷۵+ می‌دم!


* یه چیزی که الان نظرمو جلب کرد این بود که کامنت‌های شدیدا منفی که قبلا خونده بودم رو دیگه زیر این برگه نمی‌بینم. شاید به سفارش پاک شدن ولی به نظرم اگه می‌بودن بهتر بود! به نظرم هرچی نظرات مردم نسبت به یه کاری متناقض‌تر و دوقطبی‌تر می‌شه این یه نشونه‌ست برای بقیه که ممکنه با چه چیزی روبرو بشن ) من که خودم به خاطر دیدن همین تفاوت فاحش توی کامنتا بلیط خریدم!