در نوفِل لوشاتو قدم میزدم.به کوچه ی زیبا رسیدم و گفتم بروم در حیاط ارغنون کمی بنشینم که فهمیدم اجرایی قرار است تا یک ربع دیگر شروع شود .برایم جذاب شد وبه تماشای اجرا نشستم ‌.مونولوگی بود از مونولوگ های جشنواره مونولیو .به صورت اتفاقی وارد تجربیات ذهنی و عینیِ آدمی شدم که بسیار برایم قابل درک بود.حضورِ خودم را در میان صدا و طرح هایی که اجراگر میکشید .لحظه ای در تهرانِ سال ۵۵ و لحظه ای در تهرانِ ۱۰ روز پیش میدیدم.از مکانی به مکانِ دیگر گریزان بودم.اتمسفرِ زنده ای در من ایجاد شده بود. و اجراگر مرا هر جا که میخواست میبرد.دیگر به چیزی جز یک انسان و لحظه های شاعرانه اش فکر نمیکردم.
واماچند کلمه نقد:
-(۱)اجراگرِ عزیزِ این کار ،که امیدوارم این متن را بخوانی باید به تو بگویم که تو وقتی خاطره ای را تعریف میکنی و یا خاطره ای را ارجاع میدهی به یک نفر که در حالِ حاضر در سالُن است مخاطبان دیگَرَت را که حالا برایشان یک فضای صمیمی ایجاد کرده ای برای لحظه ای هر چند کوتاه از دست میدهی.به نظرِ بنده کلاً این کار،( که چند باری هم با آن مواجه شده ام )
،چندان در حوزه ی ارتباطت با مخاطب جواب ... دیدن ادامه ›› نمیدهد.

-(۲)تا آنجا که بنده اطلاعاتِ کمی از اجرا هایی که در آن ها مفهوم اجرا یا پرفورمنس و پرفورمِر اهمیت دارد؛دارم، این گونه برداشت کرده ام که پرفورمِر با قاطعیت مانند یک طراحِ تجسمی برای مثال خطی را میکشد و آنرا به جریان در می اورد .و یا مثلِ یک طراح صنعتی که کُلیتِ یک اسکیس را میکشد.
شُما لازم نبود که کار هایی را که شرایطِ اجرا بر شما حاکم میکرد را اصلاح میکردید.میگذاشتید با اِتِّفاقِ مَحض روبرو باشیم .اصلاح آن زیاد در حوزه ی کاری که شما میکردید نبود.امیدوارم متوجه شده باشید که کجا را میگویم.
و در کُل لذت بردم و خوشحال شدم که راهم به خیابان نوفِل لوشاتو اُفتاد.