نمایش «می‌سی‌سی‌پی نشسته می‌میرد» اثری خلاقانه، پر جنب و جوش و جذاب بود. همهء بازیگران توانستند نقش‌های دشوار خود را به زیبایی و هنرمندانه اجرا کنند. هماهنگی این همه جزئیات روی صحنه بیانگر توانایی کارگردان و مهارت ستودنی بازیگران و سایر عوامل اجرایی بود. از حیث محتوایی نیز این نمایش سرشار از نشانه‌ها و نمادهایی آشکار از آشوب و آشفتگی زندگی انسان معاصر است. انسان درمانده‌ای که خود را در میان بازی اندوهباری آکنده از ریاکاری، آزمندی و پوچی گرفتار می‌بیند. حقیقت هم نخستین قربانی در کشمکش‌هاست و همیشه زیر انبوهی از تزویر و زیاده‌خواهی مدفون می‌ماند. سرانجام یک عاشقِ مست و خسته - که از قضا کسی او را جدی نمی‌گیرد - در اقدامی جنون آمیز به این ماجرای پرآشوب و در عین حال فرسایشی خاتمه می‌دهد.