شهروز دل‌افکار: زمان دانشجویی می‌ترسیدیم سمت تئاتر شهر برویم/ شاعرانگی «وقتی ما برگردیم...» علاوه بر زبان، در بدن بازیگران هم هست

شهروز دل‌افکار، بازیگر «وقتی ما برگردیم دو پای آویزان مانده است»، می‌گوید این نمایش زبانی شاعرانه دارد که شاید مخاطبان کم‌تر با آن آشنا باشند.
شهروز دل افکار، بازیگر نقش آثم، شخصیت اصلی نمایش «وقتی ما برگردیم دو پای آویزان مانده است» به کارگردانی ابراهیم پشت کوهی با اشاره به داستان ساده و ساختار اجرایی متفاوت این اثر می‌گوید: «کل داستان نمایش را می‌توان در یک خط تعریف کرد. ما اکثراً در مواجهه با یک نمایشنامه منتظریم اتفاقات در طول داستان رخ دهد و گره یا اتفاقی به وجود آید، در حالی که در این نمایش برعکس است. اتفاق اصلی ایجاد شده و ما بعد از آن را می‌بینیم. بنابراین در طول نمایش منتظر اتفاق دیگری نیستیم. این مسئله به من اجازه می‌داد تا بازی عمیق‌تری را داشته باشم که برایم بسیار جذاب بود.»

او با بیان این‌که علاقمند به نقش‌های واقع‌گراست، ادامه می‌دهد: «سبک واقع‌گرا را بسیار می‌پسندم و برایم ارجحیت دارد. اکنون بیشتر تئاتر‌ها دیالوگ محورند و برای همین این نمایش تجربه متفاوتی به‌شمار می‌رود. در حالی که کار از حرکت بالایی برخوردار است، دیالوگ‌هایش زبان آشنایی ندارند و روزمره ... دیدن ادامه ›› نیستند. این‌ها موارد جذابی برای من به عنوان یک بازیگر است، مواردی که سبب شده است تا بعضی از مخاطبان ما برای درک آن چند بار به تماشای کار بنشینند.»

دل‌افکار بیان می‌کند: «زبان این کار جوری است که این روز‌ها مردم ما کم‌تر با آن آشنایند. چندین سال پیش در تلویزیون، سریال‌هایی مانند «روزی روزگاری» و «هزار دستان» پخش می‌شدند و عموم مردم با این گونه از زبان بیشتر آشنا بودند و ارتباط برقرار می‌کردند، اما با گذشت زمان و استفاده از گفتار دم دستی در برنامه‌ها، این روند تغییر پیدا کرده است. اکنون مخاطب ما با شنیدن جملاتی که برایش آشنا نیست، باید فکر کند تا موفق به درک آن شود.»

این بازیگر تئا‌تر در ادامه سخنانش اظهار می‌کند: «پیش از نمایش «دو پای آویزان...»، چنین تجربه‌ای را در نمایش «ویتسک» حسینی مهر داشتم. در آن کار هم زبان از شاعرانگی برخوردار بود. در ابتدا به عنوان بازیگر از این‌که مخاطب امروزمان می‌توانند با این کار ارتباط برقرار کند، می‌ترسیدم، اما تماشاگران با این کار ارتباط برقرار کردند و برایشان جذاب بود.»

بازیگر نمایش «وقتی ما برگریم دو پای آویزان مانده است» با بیان اینکه سلیقه‌ها در تئا‌تر به رئالیسم دم دستی نزدیک شده است، یادآور می‌شود: «شاید در ابتدا هضم تماشای آثاری مانند بهرام بیضایی برایمان دشوار بود، اما ما مبارزه کردیم و اکنون کارهایی را در تئا‌تر داریم که سطحی نیستند. نمایش ابراهیم پشت کوهی از این دسته است.»


دل‌افکار با تاکید بر این‌که باید بر شانه قدیمی‌ها و بزرگان تئاترمان بایستیم، توضیح می‌دهد: «تئا‌تر رئالیستی را از دکتر رفیعی و حسن معجونی یاد گرفتم. ابراهیم پشت کوهی نیز با دکتر رفیعی دوست و دستیار او در کار «شکار روباه» بوده است. فکر می‌کنم آموزه‌های ایشان را اکنون ابراهیم پشت کوهی در کار‌هایش دارد که بدن بیان‌گر یکی از آنهاست. بدون شک ما نمی‌توانیم پا‌های‌مان را بر شانه‌های استانیفسکی بگذاریم و بلند شویم، اما می‌توانیم به هنرمندان و اساتید قدیمی و باتجربه‌مان تکیه کنیم.»

او یادآور می‌شود: «پشت کوهی بدن بیان‌گر را دوست دارد. او می‌خواهد آن شاعرانگی کار در بدن بازیگرانش هم رخ دهد. این مسئله‌ای است که در تئا‌تر این روزهای ما بسیار کم رنگ شده است. بازیگران سینما تنها به روی صحنه می‌آیند و حرف می‌زنند. این درحالیست که 10 سال قبل وقتی به عنوان دانشجو بازی‌ها را می‌دیدیم، می‌گفتیم، ما نمی‌توانیم این‌ها را بازی کنیم. تئا‌تر برای ما قداست داشت، وارد دانشگاه که شدیم می‌ترسیدیم سمت تئا‌تر شهر برویم.»

این بازیگر ادامه می‌دهد: «این نمایش متعلق به فضا و مکان خاصی نیست. مانند کاراکتر لوک که شما با شنیدن آن به یاد اسامی گانگستر‌ها می‌افتید یا تال که گویا به پشه درون خرما گفته می‌شود. ایسین هم مانند جزیره ایست که مشخص نیست کجاست. ممکن است خیالی باشد یا شاید در افریقا باشد. بنابراین با توجه به این‌که در فضای جنوب می‌گذرد، نشانه یا گویش خاصی در آن وجود ندارد.»

نمایش «وقتی ما برگردیم دو پای آویزان مانده است» نوشته و کار ابراهیم پشت کوهی با نقش آفرینی شهروز دل افکار، عصمت رضاپور، الهام اسکندری، تینو صالحی، محمد سایبانی، حسین اصیلی، نادر فلاح، پژمان جمشیدی، اسماعیل مرادی، مجید قادری، بنیامین پیروانی و مهشید مولایی تا ۱۴ آذرماه در تالار حافظ به صحنه می‌رود.
http://www.theater.ir/fa/news.php?id=43510