تماشای این اثر برای من بیشتر شبیه مواجهه با یک پدیده‌ی روان‌شناختی بود تا صرفاً یک نمایش. آنچه بیش از هر چیز در ذهنم ماند، انتخاب آگاهانه‌ی کارگردان برای «نه‌انجام‌دادن» بود؛ میزانسن‌های خالی از زرق‌وبرق، بازی‌هایی که عمداً از اغراق فاصله گرفته بودند، و سکوت‌هایی که بیشتر از کلمات حرف می‌زدند.
در ظاهر، صحنه ساده بود و بازی‌ها به‌شدت کنترل‌شده و بی‌تظاهر؛ اما همین سادگی، درون‌مایه‌ی اثر را چند برابر پررنگ‌تر کرده بود. در واقع، این اثر به ما یادآوری می‌کند که گاهی خلأ، خودِ معناست.
موسیقی، به‌ویژه در لحظات بحرانی، نقش بی‌بدیل داشت — نه‌فقط به‌عنوان همراه صحنه، بلکه به‌عنوان لایه‌ای مستقل از روایت. گویی صداها، حرف‌هایی را می‌زدند که شخصیت‌ها نمی‌توانستند بزنند.
در مجموع، اجرایی تأثیرگذار، با فهمی عمیق از روان انسان و جسارتی در حذف آنچه که زیادی‌ست. تماشای این نمایش را به هر کسی که دغدغه‌ «روابط انسان» دارد، توصیه می‌کنم.