نمایش هارشدگی تلاش داشت تا به مفاهیمی پیچیده و ذهنی بپردازد، اما متأسفانه این تلاش در سطح باقی ماند و نتوانست به عمق لازم برای درگیر کردن مخاطب دست یابد. متن نمایش، انسجام روایی نداشت و در پرداخت دراماتیک دچار گسست‌هایی بود که تماشاگر را سردرگم می‌کرد.

در این میان، تنها نقطه‌ی درخشان اجرا، بازی ایمان صیاد برهانی بود. او بار دیگر، همچون سایر اجراهایش، با تسلط دیداری و فیزیکی فوق‌العاده‌اش لحظاتی خیره‌کننده خلق کرد؛ لحظاتی که می‌توانستند، در نمایشنامه‌ای قوی‌تر، به نقطه‌عطفی در اجرا بدل شوند. در پایان نیز کوشید تا نمایش را با جلوه‌ای بصری به نقطه‌ای تأثیرگذار برساند، اما بار سنگین ضعف متن را به تنهایی نتوانست به دوش بکشد.

در نقطه‌ی مقابل، بازی مونا الوند نتوانست با تماشاگر ارتباط برقرار کند. صدای او به‌وضوح دچار ضعف در بیان و وضوح بود و این موضوع از تأثیرگذاری اجرای او به‌شدت کاست.

نکته‌ی قابل تأمل دیگر، نحوه‌ی آغاز نمایش توسط فردین راکی بود. متنی که می‌توانست آغازگر فضایی تصویری و جذاب برای مخاطب باشد، با لحنی یکنواخت، ... دیدن ادامه ›› بدون افت‌وخیز صوتی و فاقد جذابیت اجرا شد. در حالی که آغاز یک نمایش می‌تواند مخاطب را به درون جهان آن پرتاب کند، این شروع کم‌رمق، تماشاگر را پیش از ورود به فضای اصلی دچار خستگی کرد.

در مجموع، هارشدگی نمایشی بود که در اجرا، صحنه‌پردازی و حتی بازیگری، تلاش‌هایی قابل احترام داشت، اما ضعف جدی متن و کارگردانی، آن را از رسیدن به یک تجربه‌ی تأثیرگذار بازداشت.