کلامی نیست که این نمایش رو توصیف کنه،
اجرا،نور،نمایشنامه هر کدوم برای خودشون وزنه‌ای سنگین بودن که در کنار هم یک اثر‌فاخر رو رقم زدن.
حیدر و‌ علی نهایت یک رفاقت
دعای بعد نماز یک رابطه زیبا با صاحبِ جان
و در مورد انفرادی…سخنی نگم بهتره…

من همه رو تو خودم کشتم…..