یادداشتی بر نمایش آوینیون

در طول چندسال اخیر نمایش هایی تولید شده اند که روند شکل گیری یک نمایش را با موانع و مشکلاتی که در مسیر تولید وجود دارند را روی صحنه آورده اند و در مسیر تمرین نمایش سعی بر پرداخت روابط میان گروهی مانند دوستی، عشق ، خیانت و...بوده است. اما آنچه که نمایش آوینیون را به لحاظ روایت جدا میکند،
روایت تماتیک دو داستان به لحاظ مضمون مشترک
یک روایت موجود در داستان نمایش به طور کلی ( جاه طلبی و خیانت در مسیر نقش و رفتن به جشنواره آوینیون)و دوم روایت خود نمایشنامه مکبث که گروه درحال تمرین صحنه هایی از آن است.
کارگردان صرفا سعی نمیکند، بازنمائی از نمایشنامه مکبث داشته باشد بلکه با بومی کردن (استفاده از مراسم زار و موسیقی جنوب، زبان و فرهنگ جنوب ایران)فضایی اگزوتیک و جذاب بیافریند بدون آنکه بدنبال آن باشند با ساختن و یا خوانشی جدید و کولاژ وار، تحلیلی خاص ارائه دهد.(که این سال ها در تاتر ایران ... دیدن ادامه ›› کم نبودند)
و این همان مسیری است که این اجرا را از سایر نمایش های به همین سبک و سیاق جدا میکند،
رسیدن به یک تالیف جداگانه و صادقانه...
تالیفی که از دل زیست و زندگی در تئاتر سال های اخیر تئاتر ایران و تهران می آید. اگر به نام بازیگران نمایش دقت کنید، متوجه میشوید نام واقعی خودشان است،انگار گوئی ما به تماشای زندگی و زیست آن ها در طول این سال ها هستیم، تجربیاتی که پشت اجرا ها و تمرینات بوده است.بازیگران بیشتر از آنکه بدنبال خلق شخصیتی خاص و تیپ سازی باشند، بدنبال سادگی اند. سادگی و زیبائی شناسی که اتفاقا از دل همین زندگی ها می آید.
به قول پیتر بروک : غنی ترین ابزار مورد استفاده در تئاتر، خوده انسان است و زمانی که به این حقیقت برسیم، ساده عمل خواهیم کرد.
آوینیون گرچه ساده می نمایاند، اما دل نشین است. بدنبال ادا و اطوار، پیچیدگی های مثلا روشن‌فکرانه و مدرن نیست. البته ناگفته نماند، بی نقص نیست. می‌توانست با تغییراتی بهتر باشد، مانند
کوتاه کردن بعضی صحنه ها ( موسیقی پایانی اجرا)
حذف یا ادغام صحنه هایی که روی پرده نمایش داده میشود
تمرینات ابتدائی بیان که اضافی است و یا صحبت آخر کارگردان با دوربین که بی جهت طولانی است و از مزه می افتد.
در پایان میتوان گفت، آوینیون مصداق این جمله می‌باشد که:
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند.