از یک جای نمایش به بعد میفهمی نباید دنبال نخ داستان و ربط و معنا و پیامش باشی. البته داستان و اینکه ما میخواهیم به هر حال سردربیاریم از دنیا همیشه هست. مخصوصا وقتی پای یک تئاتر می‌شینی بعد زیبایی بهنوش طباطبایی و فضای دیالوگ‌های سنگین و گیج کننده... مدام تمرکز می‌کنی و خیره میشی، ولی از یک جایی، یک جایی که فقط انتظار معنا میکشی میفهمی چقدر این حالت تعلیق داره اذیتت می‌کنه. وقتی میای آروم بگیری که حتما این اونه که پیر شده، یا نه، این پسریه که سقط شد و به دنیا نیومد، یا نه این دو توی ذهن دخترن، یا نه زنه، یا اصلا پسره که هی میگه معرفی میکنم زن-دختر و باعث و بانی این تفاوت زن و دختر خودشه دیگه... ولی اگر تا اینجا هم بتونی دووم بیاری و سماجت به خرج بدی که اسمش رو فضای سیال، ابزورد، بی معنایی، فرمالیسم، سمبولیسم و اینا نذاری که تن نمیده نمایش و اذیت می‌کنه... اون موقع با شوک‌های مدام نور و صدا میزنند توی ملاجت که معنا رو ول کن، معنا رو ول کن، و اگر پکر از سالن رفتی بیرون که آقا چی شد! چی بود این! تئاتر موفق شده. دنبال معنا نگرد جایی که معنایی نیست