بدترین حالت ماجرا این است که طاقتمان تمام شود و به روی خودمان نیاوریم و تا زمان مرگ ادامه دهیم ...
خیلی ها اینطور زندگی می کنند .
دست اندازِ کم طاقتی را رد کرده اند و افتاده اند توی سرازیری عادت !
اوریانا فالاچی

واقعیت تلخ آن است که بوی گند بیشعوری از سراسر دنیای ما به مشام می رسد و اگر برای زدودن آن کاری نکنیم به فاجعه خواهد انجامید. فاجعه وقتی است که دیگر این بو را از فرط تکرار و عادت احساس نکنیم.
بویی حس نمی کنید؟
____________
بیشعوری _ دکتر خاویر کرمنت

تو را نگاه می‌کنم
که خفته‌ای کنار من
پس از تمام اضطراب، عذاب و انتظار من

تو را نگاه می‌کنم
که دیدنی‌ترین
تویی
و از تو حرف می‌زنم
که گفتنی‌ترین
تویی

من از تو حرف می‌زنم،
شب عاشقانه می‌شود

تو را ادامه می‌دهم،
همین ترانه ... دیدن ادامه ›› می‌شود

کاش به شهر خوب تو
مرا همیشه راه بود
راه به تو رسیدنم،
همین پل نگاه بود
مرا ببر به خواب خود
که خسته‌ام از همه کس
که خواب و بیداری من
هر دو شکنجه بود و بس
اردلان سرفراز

دلت نمی گیرد از تاریکی، دختر جان؟ من که نیامده دلم گرفت. قبرستان کرده ای این اتاق را - کجا جا کرده ای دَده های این خانه را؟ چه بی رمق شده اند این چشم هایت، دختر جان. گریه کرده ای یا تازه چشم باز کرده ای از خواب ِ قیلوله؟ خواب ِ نحسی ست این خواب ِ روزهای بارانی - چه خوب که من با خودم آوردم این چند تکه النگ و دولنگ ِ بزک را. کمی سُرمه حال می آورد این چشم ها را - به چی نگاه می کنی میان تاریکی این باغ؟ چه خوفی افتاده به باغ. نگاه نکن، دختر جان. دلتنگی می آورد این باران ِ نحس. مرا که دلتنگ کرد - وای، «شاتوبریان». گفتم چرا قمبرک زده ای در این اتاق ِ بی گفت و لُفت. این «شاتوبریان» و این باران - با هم - می شوند درد ِ بی درمان.


از: کبوتری ناگهان / محمد چرم شیر

شرزین : روزگاری سخن از خرد گفتم دندانم شکستید، و امروز در پی لقمه ای قلم می تراشم می شکنید. چه بنایی می خواستم برآورم در این ویرانه، و چنان کردید که بر پای خویشتن ایستادن نمی توانم، و هر دم در ظلمات خندقی یا چاهی فرو می افتم و از درد، اندیشه فراموش کرده ام .

طومار شیخ شرزین/ بهرام بیضایی

گریزگاه کجاست؟
درحالی‌که چشمانت در برابر من است و فراقتْ پشتِ سر .



از: زنی عاشق در میان دوات : غادة السّمان/ عبدالحسین فرزاد

عاطفه ی آدمی را می توان در مویرگ ِ چشمان ِ او هم بازیافت.



از: محمود دولت آبادی - آن مادیان سرخ یال

همه آن پیچ و تاب های بحث
کش دادن لحظه های با تو بودن
بهانه ای بود
تا اندکی دیرتر
کلید بر قفل خانه نهم
و سقوط کنم در آغوش سرد و سیاه
تنهایی.



از: فرانسیسکو ویلا تورو ترجمه احمد پوری

پیش از آنکه ترکت کنم
تمام خیابان هایی که با هم پیموده بودیم را از آن خود کردم
یعنی بلوار کشاورز را هزاربار سوی تو برگشتم
یعنی ولیعصر را در حافظه ی کفش هایم حفظ کردم
یعنی نگذاشتم خاطره ای از تو
در نقطه ای از تهران زنده باشد و برش نداشته باشم.
سیدمحمد مرکبیان

آدمک چوبی هم باشی ... آن قدر نگاهت می کنم تا جوانه بزنی .
گراناز موسوی

در من سربازی سالهاست جنگیده و حال هیچ ندارد؛
نه فرزندی، نه مادر، نه پدر، نه دوستی و نه حتی خانه یی...
اما هنوز ایستاده است لب تنها مرزی که باقی مانده است.
و ذره ذره جانش را می دهد برای وطنش.
وطنش تن توست؛ تنها چیزی که برای کهنه سرباز باقیمانده...

از: امید بلاغتی

هر سه [حرکاتِ جنگ را تقلید می‌کنند]: نگاه کن خیر ندیده، برام نقشه کشیده، کمند گیسوانش، برام تاری تنیده، دو ابروی چنانش، چو خنجرها خمیده، بدان تیر نگاهش، کمانش را زهیده، زده بر قلب عاشق، که خونش را مکیده!
[می‌ریزند زمین چو تیرخوردگان]

یاقوت [خندان بلند می‌شود]: یاد ارباب قبلیم افتادم. یادش به‌خیر، برای خودش آزاده‌ای بود تا به ... دیدن ادامه ›› دام عشق افتاد.

مبارک [می‌زند به گریه‌ای مسخره]: وی ــ!

الماس: عشق؟

مبارک [خود را باد می‌کند]: اربابش!

الماس [به مسخره]: بلی یکتای روزگار؛ نام نامی‌اش معروفِ خاص و عام!

یاقوت: از کجا فهمیدین اسمش معروفه؟

الماس: مگه اسمش معروفه؟

یاقوت: آره خب، خیلی هم معروفه!

مبارک: هه! ــ پس اسمش معروفه!

یاقوت: تقصیر خودش نیست؛ پدر و مادر بی‌سلیقگی کرد. اینجا قدغنه؟

الماس: کی گفته قدغنه؟ [به مبارک] تو گفتی؟

مبارک: کی دیده من گفتم؟

الماس: منم که نگفتم. فقط مثل این‌که شنیدم اسم اون جوانک عیار هم همین بود. نه؟ غلط نکنم: معروف!

یاقوت [پسِ کله‌اش را می‌خاراند]: عجیبه. عجیبه.

آن دو [بشکن‌زنان]: نجابت خرج جیبه!

یاقوت: چهارده سالگی از خونه بیرون زد که لیاقتشو به خودش ثابت کنه.

مبارک: ثابت کرد؟

الماس: به خونه برگشت؟

یاقوت: خونه قبلاً سرش خراب شده بود.

مبارک: از هوار؟

یاقوت: از جنگ!

الماس: پس بگو از اول بی‌خونمون بوده!

هر سه [بشکن‌زنان]: دعا به جانت شوم، خط امانت شوم. قاتق نانت شوم، تیر کمانت شوم!

یاقوت: سالها شغلی نداشت جز جنگ؛ کمِ کم برای خودش یکه پهلوونی بود یه سر و گردن بالاتر از دیگرون.

مبارک: ای امون!

الماس [صدا عوض می‌کند به مسخره]: لاف‌زدن که مالیات نداره!

مبارک [صدا عوض می‌کند به مسخره]: پیاده می‌جنگید یا سواره؟

یاقوت: همه‌جور زیاد گشته بود و زیاد کشته بود. اما دید با کشتن دشمن دشمنی تموم نمیشه؛ برعکس هرچی دشمن می‌کشی باز دشمنی بیشتر می‌شه. با خودش قسم خورد که بی‌شمشیر بره جلو؛ با عقل. آره با عقل ــ رفت در راه عیاری.

مبارک: ترک میدون کرد. ها؟

یاقوت: گفت ببر ببرو نمی‌کشه، شیر شیرو نمی‌کشه، گرگ گرگو نمی‌کشه، آدمیزاد آدمیزادو می‌کشه؛ غلاف کرد و سپر انداخت، گفت اگر آدمیت اینه من نیستم.
_______________________________________________

"جنگنامه‌ی غلامان: بهرام بیضایی"