حال خوب کن!

امروز (15 بهمن 1403) به دعوت دوستم به تماشای تئاتر رفتیم و بسیار پسندیدیم. :)

دیالوگ‌ها ساده، روان و قابل فهم بودند، و البته در جای خود، پرمغز (دنبال دیالوگ های فلسفی نباشید البته!).
هم کمدی آن شما را با خود همراه می‌کند، هم دیالوگ ها تلنگری به شما می‌زند که بیدار باشید و بیدار شوید (خوشبختی را در سادگی و در آبِ روان ببینید).
تعداد بازیگران دقیقاً همان‌ بود که باید می بود! و لحن اجرا هم به‌درستی انتخاب شده بود.

آیا نکته منفی‌ای هم داشت؟ قطعاً! سالن کوچک بود و تا حدی آزاردهنده (سالن 2 تماشاخانه هما).
همچنین لباس‌ها برای من جذابیت کافی نداشتند و ارتباط روشنی بین نوع پوشش و داستان مشاهده نکردم.
همچنین صحنه زیادی خالی بود!

آیا به دیگران پیشنهاد می‌کنم؟ بله! تماشای این تئاتر می‌ارزد.. :)

با دیدن تعداد زیادی از افرادی که امتیاز داده بودند و امتیاز بالایی که کسب کرده بود، دوستم را دعوت به تماشای این تئاتر کردم (1 بهمن 1403). ردیف سوم را هم گرفتم تا از نزدیک‌تر و با تسلط بیشتری صحنه را تماشا کنیم.

از ابتدا منتظر بودم که تئاتر به جای خوش‌آیندی، به نقطه‌ای برسد که بتوان گفت داستان سر و تهی داشته و حرفی برای گفتن دارد! اما با کمال حیرت از سالن خارج شدم. نه آن امتیازهایی که دیده بودم با آنچه که مشاهده کردم همخوانی داشت، و نه نظرات دیگران.

تعداد بازیگران زیادی، زیاد بود (واقعا چه لزومی داشت!) از طرفی، دیالوگ‌ها با سرعت بالایی گفته می‌شدند، به‌گونه‌ای که کلمات در هوا گم می‌شدند و به گوش تماشاگر نمی‌رسیدند. از سوی دیگر، صدای موسیقی پس‌زمینه به‌قدری بلند بود که به سختی می‌توانستید صدای بازیگران را بشنوید. احساس می‌کردم در معرض یک آلودگی صوتی خودخواسته و آزاردهنده قرار گرفته‌ام.

راستی، چرا این‌قدر نمایش‌نامه به‌هم‌ریخته بود؟ یا شاید اجرا به‌هم‌ریخته بود؟!
نقاط مثبت هم داشت؟ تا حدودی! دکور و لباس‌های بازیگران مناسب بودند.
آیا به دیگران پیشنهادش می‌کنم؟ هرگز!