نمایش مافیای قجری به کارگردانی فاطیما جودکی را دیشب دیدم.متن از یک پیرنگ قوی برخوردار بود و نویسنده به خوبی به دنیای واقعی دیروز و امروز قدم نهاده و تا حدود زیادی توانسته بود موقعیت های متفاوت و غیر قابل انتظاری خلق کند.
طنز و بیان کمیک در کنار مفاهیم اجتماعی ،سیاسی هم در رویداد(بازی مافیا)و هم در دیالوگ ها اولویت داشت و همین مسئله برای من تماشاگر ناآشنا به بازی مافیا تعلیق ایجاد کرد.
دیالوگ های آشنا و ناآشنا ناخواسته به جان می نشست و جای تفکر را باز می کرد.
مسئله به شدت قابل بحث، تنهایی تک تک کاراکترها در دل این حجم از شلوغی و طنز و طنازی و رنگ آمیزی صحنه بود که قابل تعمق است.و...
دوباره ایستادن بانوی خردمند شهر...و صدای دیوانه کننده عصای پدر خوانده و بازگشتتش به پشت نقاب در صحنه آخر، و گفتگوی راوی و امیر نظام در آخرین بزنگاه نمایش بسیار باورپذیر و کارگردانی زیرکانه و هوشمندانه ای داشت.
موفق باشید.