نقدی بر نمایشنامه خوانی «مجلس غریب تنهایی» کاری از دکتر رحمت امینی

«مجلس غریب تنهایی» با تک گویی یک بازیگر، یک نمایشنامه خوانی دلیرانه لیک دشوار بود. این کار که آمیخته ای از نقالی ،شبیه خوانی و مخالف خوانی است، بی گمان نیازمند بستری چندآوایی و پویاست تا همه بخش های دراماتیک و شورانگیز نمایشنامه به چشم آید و از دست نرود. ازین رو، گزینش تک بازیگر هرچند نوآورانه، از چشمگیری بخش هایی از درون مایه نمایشنامه کاسته است که با نگرش به پیشینه دکتر رحمت امینی و بازخوانی «مجلس غریب تنهایی» پس از دو دهه شایسته بود که بیننده با دست پرتری از سالن سایه تئاتر شهر بیرون می رفت.
توانمندی ها
بازیگرِ کار که نوازنده و آواز خوان و آهنگ ساز بود، در بخش های آوازی و موسیقایی کارکردی درخور داشت. چیرگی او بر آهنگ (ریتم) و نوا (لحن) در این بخش ها، بر پرمایگی نمایشنامه خوانی افزود و نشان داد که آمیزه موسیقی (آوا و نوا) و نمایش می تواند درخشش ویژه خود را بیافریند. همچنین، برگزیدن تنها یک گوینده (راوی) برای خواندن «مجلس غریب تنهایی» شاید کوششی برای بازتاب انگاره «تنهایی» در فرنام این نمایشنامه بوده است، که از این دیدگاه شایسته ستایش است.  
کمبودها
بنابر پیش گفته، کاستی های نمایش خوانی تک بازیگر، به ویژه در بخش های گفت و گو (دیالوگ)، مخالف خوانی و جابه جایی نقش ها به چشم می آمد. نبود گستره ای از آواها (صداها) و ناتوانی در جدا سازی آشکار بین شخصیت های گوناگون، از بار نمایشی (دراماتیک) «مجلس غریب تنهایی» کاسته است. در کارهایی با چنین بار عاطفی و نمایشی ای، بهره برداری از چند گوینده یا بازیگر می تواند به برجسته کردن لایه های سرشت( شخصیت) پردازی نویسنده و ژرف سازی پهنه نمایش کمک کند. همچنین، گویندگیِ بخش هایی از نمایشنامه، توانِ آن چنانی برای نشان دادن جوش و خروش و زیروبم های داستان نداشت و فرازهای کلیدی نمایشنامه را کمرنگ کرد.
سخن پایانی  
«مجلس غریب تنهایی» نمایشنامه ای است با درون مایه های خواندنی، لیک تک گویی یک تنه اگرچه با دلیری و کوشش بسیار، نتوانست همه ریزه کاری ها و نگین کاری های نوشتاری دکتر امینی را جان بخشد. این گونه به دید می آید که بودن دو یا چند بازیگر، یا کمینه همراهی یک گوینده توانمند می توانست از یکنواختی کار بکاهد و درون مایه های چندلایه نمایشنامه را بهتر نمایان کند و همچنین می شد از ابزارها و کارمایه های دیگر در سالن سایه بهره برداری کرد تا بیننده را بیش از پیش با خود همراه کند.
امیر فراز، تیرماه ۱۴۰۴