نمایش رو در شب اول دیدم. در مورد کار خیلی میشه صحبت کرد، بسیار خوب بود. اجرای ترانه ها عالی بود. بجز موضوع ترانه ها، نمایش جنبه های دیگر هم داره... اما یک چیزی که جلب نظر میکرد تکرار تعمدی خواندن در "مجالس ها و مراسمات" (!) بود، که شاید طعنه ایست به بی توجهی به ترانه های محلی؛ که یعنی این سو و آن سوی کشور، شاید باید حیات این ترانه ها را در عروسی ها جستجو کرد. و الا عملاً این ترانه ها مرده اند! اینها که میراث ما بودند عملاً مرده اند زیرا من و شما آنها را گوش نمیدهیم، زمزمه نمی کنیم. بیشترشان را فراموش کردیم... این حس فراموشی و از بین رفتن در قصه ی شخصیت های این نمایش هم دیده میشد. [این نظر من بود]