به نام یگانه هنرمند

به مناسبت تماشای یک نمایش "مانا" , به گواه یک جام "شناخت" , به احترام "سقراط"

سقراط می فرماید:"اگر می خواهی هستی را بشناسی،خود را بشناس."

آن گاه که جام بر کام سقراط می نشیند،می داند که پوچ باز هم ناکام می ماند.
آن گاه که پوچ در انتظار تلخ کامی سقراط است،سقراط شیرین کام تر از همیشه به استقبال مرگ می رود زیرا معتقد است "شیرین ترین ِ مرگ ها برای ... دیدن ادامه ›› کسانی ست که کار های بزرگ از آن ها سرزده."
و آن گاه که سقراط جان می سپارد حادثه ای رخ می دهد.حادثه ای به وسعت یک تغییر.
اما حقیقتا چرا چرخ تکامل جهان ما با خون می چرخد؟
آری،جهان ما هنوز هم ناامن است وقتی سقراط و امثال سقراط به جرم حقیقت کشته می شوند و این فجایع تکرار می شوند و تکرار می شوند و تکرار می شوند.
سقراط جان می سپارد برای دیگران و رستگار می شود آن گاه که رستگاری دیگران (تئودوته،زانتیپه و...) را می بیند.
سقراط ،تقابل حق و باطل است که اگر باطلی نباشد هرگز حق نمایان نمی شود و اگر مرگی نباشد هرگز زندگی جریان نمی یابد و اگر فنایی نباشد هرگز نیاز به ابدیت معنا پیدا نمی کند.
توجه به تعالی و تغذیه ی روح هم واره برای سقراط و پیروانش در اولویت قرار دارد همان طور که در دادگاه سقراط به صورت نمادین می بینیم مخالفان وی شیشه های نوشابه پرتاب می کنند و موافقان و هم راهان او تکه های کاغذ.شیشه های نوشابه نماد آنانی ست که تنها به فکر برطرف کردن نیاز های جسمانی و تامین آسایش زندگی شان هستند و تکه های کاغذ نماد کسانی که به فکر تغذیه و تعالی روح خود.
هرچند که هم گام با سقراط بودن سخت است اما نتیجه اش تکامل انسانی است همان طور که افلاطون (شاگرد سقراط) می فرماید : "زینت انسان سه چیز است ؛ علم ، محبت و آزادی ." که به راستی این سه مولفه علت درخشش و ماندگاری سقراط است.

سقراط یک اتفاق بزرگ در تاریخ تئاتر ایران است که نظر همه را با ساختار متفاوت به خود جلب کرد.
سقراطِ حمیدرضا نعیمی ، همیشه زنده است و در بند مکان و زمان خاصی نیست بلکه در طول اعصار ، از گذشته تا حال و حتی آینده جاری ست.
نمایش نامه ی سقراط ، روان ، روشن ، جامع و قابل تفکر است و هنر ِ هنرمندان سقراط ، بر جان و روح مخاطب می نشیند پس بدیهی ست نمایشی با این قابلیت ها ، قطعا فراگیر می شود و مخاطبینش تنها قشر خاصی از جامعه نیستند بل که مورد استقبال بسیاری از مخاطبین قرار می گیرد و در یاد ها جاوید می ماند.
طراحی ِ صحنه آکنده از خلاقیت ، نورپردازی دقیق و تاثیرگذار ، موسیقی کاملا مناسب که گاهی شعف انگیز است و گاهی گویای یک اتفاق و گاهی روح مخاطب را از جانش جدا می کند و سقراط گون به اوج می برد،لباس هایی مناسب،بازی هایی ماهرانه و منطبق بر شخصیت ها و به راستی چه کسی هم چون " استـاد فـرهـاد آئـیـش" می تواند "سقراط" شود؟... همان طور که حمیدرضا نعیمی می گوید:"به این دلیل آئیش را انتخاب کردم که خودش سقراط است."
و همه ی این زیبایی ها به سرپرستی "حمیدرضا نعیمی" .

نهایتا ، سپاس از هنر ِ هنرمندان سقراط که قابل ستایش هست و خواهد بود./