سازی که دیر کوک شد .
شاید بهترین تعبیری است که بعد از دیدن ِ این کار به ذهنم رسید . قبل از هر چیز باید بگم خوشحالم که در سالن ِ اصلی تئاتر ِ شهر ، اجرایی با این سبک و سیاق به روی پرده رفت و این نشون میده که مدیریت تئاتر شهر اگه کار ِ کلاسیکی مثل دایی وانیا ِ اکبر زنجان پور را به صحنه می برد ، کار ِ همایون غنی زاده را نیز به روی پرده خواهد برد .
و اما در مورد ِ خود ِ کار ، از دیدگاه ِ من نمایش دیر کوک شد و یک ساعت زمان برد تا نمایش جا بیفتد ، اما امان از لحظه ای که جا افتاد... 2 پرده ی آخر فوق العاده گیرا بود .
و اما نکته ای مهم و آموزنده برای من : در صحنه ای همایون غنی زاده مجبور بود که رابطه عاشقانه و سکشوال ِ 2 بازیگر را نمایش دهد و همه ما به خوبی می دونیم که این کار توو ایران غیر ممکنه . اما این مرد با هنرمندی ِ هرچه تمام تر به گونه ای صحنه را کارگردانی کرد که بیننده از جزئی ترین اتفاقات ِ نمایشنامه پی ببرد .
من خیلی کارهای مدرن و با این سبک و سیاق رو دوست ندارم اما انصافا باید بگم که از این کار لذت بردم و گونه ای متفاوت از اجرا رو دیدم