نظرم بسیار شخصی است و فقط در قالب گفتگو ، نه نقد ؛
اما معتقدم در بزرگنمایی و تعریف های شکوهمندانه از این نمایش قدری زیاذه روی شده ، داستان کششِ مناسب برای 2ساعت نشاندنِ تماشاگر روی صندلی را نداشت و بسیاری از دیالوگ ها اضافی بود و باعث خستگی و نگاه های دائم به ساعت ها می شد ، طنز کار هم (به جز چند صحنه ی انگشت شمار که طنزِ موقعیتِ خوبی داشت) من را راضی نکرد. جزءِ معدود کارهایی بود که عمیقاً دلم می خواست از سالن با همراهانم بیرون برم ، اما احترام برای شخصی بزرگ به نام سیامک صفری عزیز باعث شد تا انتها دندان روی جگر بگذاریم و پس از پایان همگی اِسمایلِ دو نقطه یک خط صاف بر لب ( :| ) به سرعت از سالن بیرون برویم.
به امید کارهای همیشه عالیِ سیامک صفری عزیز در آینده ...